„W moim środowisku (co za słowo!) nie wychodziło się za mąż w wieku szesnastu lat w siódmym miesiącu ciąży. Brało się pigułki antykoncepcyjne, kończyło studia, robiło karierę, zaliczało rozlicznych narzeczonych. Aż tu nagle  –  Panie Święty! – huragan uczuć, kapelusz z woalką (welon z mirtowym wianuszkiem byłby może lekką przesadą), kostium od Chanel albo suknia z trenem, i w ogóle Na Wieki Wieków Amen. Pytałam moje znajome: „Ale dlaczego właśnie on?!!” Znajome poprawiały norki albo baranice, obciągały bawełniane podkoszulki albo suknie od Diora, czerwieniły się, jąkały, aż w końcu wyduszały z siebie tę prawdę nad prawdy: „Bo wieesz… on jest dla mnie dobry!” Tu chwytał mnie za każdym razem  –  mnie, ladacznicę-liberałkę  –  śmiech pusty. Dobry! Też coś! Jakby odezwało się zwierzątko domowe w noc wigilijną! Dobry! A cóż to znaczy?”

Tematy

uczucie , śmiech , studia , wiek , noc , środowisko , znaczenie , kapelusz , koniec , słowo , lekki , kariera , pusty , mąż , robić , dobry , suknia , bagaż , święty , cóż , brać , przesada , kończenie , zwierzątko , ciąża , huragan , kostium , pani