„Usiadła z nami radość
zanurzyła się w dłoni przysnęła w zmarszczce,
na rzęsie
w uśmiechu, na policzkach
szeptała nad wargą
w trąbce Eustachiusza
zaplątała się w twoje wąsy
i moje kłamstwa”

„Gdziekolwiek się znajdziesz, zawsze możesz odnaleźć na niebie Perseusza, odnaleźć ten uśmiech i usłyszeć, jak galaktyczny wiatr szepcze twoje imię. Będziesz wtedy wiedziała, że to ja, że to ja cię wołam… przyzywam cię do Łazariewa.”

„Nie sądźcie, że radość polega na uśmiechu; radość to rzecz bardzo poważna.”

„Chcę grać z tobą w chowanego i dawać ci moje
ubrania i mówić że lubię twoje buty i siedzieć na
stopniach kiedy bierzesz kąpiel i masować ci kark
i całować twoje stopy i trzymać cię za rękę i jeść
z tobą i nie zwracać uwagi kiedy jesz moją porcję
(…) i mówić ci jak bardzo kocham twoje włosy
twoje oczy twoje wargi twoją szyję twoje piersi
twój tyłek twoją…”

„Lubię zmarszczki. To moje odznaczenie – pokazują, że żyłam.”

„Usta na zawsze niepewne swych warg,
na których nigdy nie usiądzie nawet
płatek cienia, kryjomy pocałunek dnia.”

„Najpierw uśmiechy, potem kłamstwa. Dopiero potem kule.”

„Twarz mu uśmiech wykrzywia i radość w nim budzi / To, że jutro, o, szczęście!”

„różowy pąk
przewisa przez dłoni skraj
ach wskrzesić wskrzesić
warg zaciśniętych pętla
uciekające tętno łowi na arkan
amarantowy pąk”

„Wiem już, jak się twarz zapada w sobie,
Jak wzrok gasi błonka strachu szklista,
Jak cierpienie na policzkach żłobi
Twarde znaki klinowego pisma,
Jak się jasne albo czarne włosy
W mgnieniu oka w srebro zmienić mogą,
Jak się uśmiech z pokornych warg płoszy
I jak suchy śmiech dygocze trwogą.
I nie modlę się za siebie, Boże:
Za nas wszystkie, ustawione sznurem
W skwarze lipca i w styczniowym mrozie
Pod czerwonym ociemniałym murem.”