„(…) gdy jesteśmy młodzi, często nie wiemy jeszcze, czego tak naprawdę pragnie nasze serce. Dręczy nas obawa, że przejdzie nam coś koło nosa, i choć mamy przed sobą całe życie, wydaje nam się, że czas przecieka nam jak piasek przez palce. Boimy się, że jeśli nie zrobimy czegoś od razu, to nie zrobimy tego nigdy.”

„Tempo! Tempo! Można przejść życie w jednym dniu. Ale co zrobić z pozostałym czasem?”

„Tylko głupiec w pośpiechu bierze się do czegoś, czego nie potrafi zrobić.”

„Bliskość dobrego nauczyciela podsuwa nam to czego w rzeczywistości pragniemy, czyniąc nas zdolnymi do bycia sobą. Stąd szlachetny wzorzec tkwi głęboko w naszych sercach, gdyż dzięki niemu przeczuwamy, do czego jesteśmy zdolni.”

„Gdzie jesteśmy? – myślał doktor usypiając. – Dokąd uniósł nas czas, życie? Czyż nie najstraszniejsze, najbardziej bolesne – żyć nie będąc pewnym, że się żyje? Czyż mam prawo żyć nie mogąc odpowiedzieć na pytanie: czego pragnę? Czego szukam? Ludzie, którzy tu przyjechali razem ze mną przed dziesięciu laty, czytali książki, uczyli się, dyskutowali, dziś – stali się gromadą tępych zwierząt. Co niszczy ich serca, dusze, umysły? Życie? Życie jest tam gdzie jesteśmy my – to słuszne! Lecz gdzie jesteśmy?”

„Nigdy nie rób niczego, czego nie mogłabyś odrobić.(…) Ale jeżeli nigdy nie zrobisz niczego, czego nie mogłabyś odrobić (…), skończy się na tym, że w ogóle niczego nie zrobisz.”

„Naprawdę możesz zrobić ze swoim życiem, co zechcesz. Zawsze mamy prawo wybory – albo dostosować się do tego, czego chcą inni i co im się wydaje, albo wiedzieć, czego chcemy, i nie bać się po to sięgać.”

„Człowiek nigdy nie ogląda się na to, co zrobione, ale na to patrzy, co ma przed sobą do zrobienia.”

„Byli całe życie razem, blisko siebie, i będą. Ja bym też tak chciała.”

„Człowiek całe życie ma takie „niepokoje własne”: Czy ja to dobrze zrobiłem?”