„Masz tyle za sobą, przed sobą
odwróconą postać,
która się krząta wokół sensu,
śmierci dopisuje dialogi,
samotności dorabia gesty.
Na miejscu czy na wynos?”

„Jeśli miałabym dziś szukać etyki, to zdecydowanie w odwróceniu się od własnej korzyści. Coraz częściej odnoszę wrażenie, że świat zaczyna się obracać wokół kupowania i sprzedawania – wręcz kupowania i sprzedawania samych siebie (…). Upatrywałabym więc etycznego znaczenia w nienastawionym na zysk umieszczeniu innego człowieka wyżej niż siebie samego.”

„Myślę, że samotność jest gorsza niż śmierć, bo śmierć jest aktem, na który nie mamy wpływu, choć bardzo boli, jest poza nami, a samotność jest rozdrapywaniem. Człowiek zastanawia się wtedy, kim jest. Kim jest dla kogoś i kim jest dla siebie, dlaczego inni go nie akceptują?”

„Najbardziej męczą dialogi z sobą i monologi innych.”

„Człowiek sam jest ślepy. Musi mieć wokół siebie lustra albo inne oczy. Kocha – to znaczy przygląda się sobie.”

„Dopiero w samotności człowiek jest naprawdę sobą.”

„Jeśli wszystko nas dzieli, to dialog nie ma sensu.”

„Dialog należałoby rozpocząć od rozmowy z samym sobą, od uznania swoich wad, zalet, pogodzenia się z samym sobą i uznania własnych potrzeb. Dopiero potem można prowadzić dialog z innymi.”

„Najłatwiej i najskuteczniej śmiercią się dorabiasz, poeto, pamiętliwości ludzkiej.”

„Była zmęczona tak bardzo, że łzy płynące teraz nie przynosiły ulgi, jak to się zdarza czasami, a były jedynie wyrazem ostatecznego znużenia, prawie rezygnacją. Jak długo można odgadywać, co kryje za sobą uśmiech na czyjejś twarzy? Jak długo można wsłuchiwać się w rozmowę, dialog dwóch głosów i w ciągłym napięciu doszukiwać się w ich intonacji prawdy, której człowiek lęka się dla siebie? Obserwować czyjeś gesty, odruchy i własną zazdrość?”