„Jestem głosem pokolenia, które nie ma nic do powiedzenia,
mimo to relacjonuje wszystko, wszystkie posiedzenia,
każde wyjście, kino, szybkie piwo, jeszcze szybszą miłość.”

„Nie ma głosu pokolenia, jest tylko moda”

„(…) odmawiam współpracy, kiedy czuję, że reżyser uważa, że jeśli nie zagram, to nic się nie stanie. Im bardziej jestem doświadczony, im straszy, tym każde kolejne wyjście na scenę staje się trudniejsze, bo bardziej odpowiedzialne. Już nie mogę sobie pozwolić na nijakość.”

„(…) jestem empirystą. Naprawdę coś wiem o tekście dopiero po czytaniu na głos, z podziałem na role. Kiedy już go słyszę i widzę. Wtedy mam coś do powiedzenia autorowi. Tak jak aktorzy.”

„Miłość upiększa każde romantyczne przeżycie i usprawiedliwia każde szaleństwo.”

„Nie ma takich sytuacji, w których by jeszcze miłość nie miała czegoś do powiedzenia.”

„Ja, prawdę mówiąc, w ogóle nie chce być głosem pokolenia. Kompletnie mnie nie interesuje ten głos. W kinie oczywiście interesują mnie tematy społeczne i etyczne. Natomiast przede wszystkim ciekawią mnie indywidualne ludzkie problemy. Często zdarza się, że dużo bliżej jest mi, jako widzowi, do problemów pięćdziesięciolatki niż dwudziestosiedmiolatki. Dla mnie pokolenie nie ma żadnego znaczenia i w ogóle nie chciałabym być jego głosem. Wszystko, co jest związane z tłumem, z masą jest dla mnie trochę podejrzane.”

„Historia nie jest obiektywna i nigdy nie będzie. Każde pokolenie pisze tą swoją historię na nowo.”

„Nie można mówić „nie” ludziom, których się kocha, nie za często. To cały sekret. A poza tym, kiedy to mówisz, musi brzmieć jak „tak”. Albo trzeba ich samych skłonić do powiedzenia „nie”. Trzeba poświęcić na to sporo czasu i trudu. Ale ja jestem staroświecki, ty jesteś z nowego, dzisiejszego pokolenia, nie słuchaj mnie.”

„Nie wiem, czy w życiu wypiłem choćby jedno piwo. W ogóle jestem antyalkoholowy.”