„W Norymberdze jeden ludożerca osądził drugiego ludożercę. Za kanibalizm…”

„Czy jeżeli ludożerca je nożem i widelcem - to postęp?”

„Są chwile, kiedy brak ludożerców daje się boleśnie odczuć.”

„Pater: – Ludożercami jesteście, Nowozelandczycy.
Nowozelandczycy: – A wy jesteście bogożercami, klechy.”

„I oto zapuścili się w nieskończoną dyskusję o kobietach. Jeden twierdził, że są dobre, drugi, że złe: i obaj mieli słuszność; jeden, że głupie, drugi, że pełne sprytu: i obaj mieli słuszność; jeden, że fałszywe, drugi, że szczere: i obaj mieli słuszność; jeden, że skąpe, drugi, że rozrzutne: i obaj mieli słuszność; jeden, że ładne, drugi, że szpetne: i obaj mieli słuszność; jeden, że gadatliwe, drugi, że skryte; jeden, że szczere, drugi, że obłudne; jeden, że ciemne, drugi, że rozumne; jeden, że stateczne, drugi, że wyuzdane; jeden, że postrzelone, drugi, że roztropne; jeden, że duże, drugi, że małe: i obaj mieli słuszność.”

„Nieprawdaż, że czasem, kiedy wiatr wieje jeden i ten sam, to jeden z nas marznie, a drugi nie? I jeden marznie lekko, a drugi mocno?”

„Ten ślepy instynkt pożerania, przyswajania, deformowania wszystkiego i trawienia w ciemnościach smoczego żołądka - to właśnie jest panteizm, czyli Kosmiczna Jedność Wschodu. Kosmos jako taki jest ludożercą, niczym Ojciec Czas, który zjadał własne dzieci. Wschodni święci zostali świętymi, bo sami dobrowolnie oddali się na pożarcie. Zachodni święci, tacy jak święty Jerzy, zostali świętymi zachodniego Kościoła właśnie dlatego, że nie chcieli dać się pożreć.”

„Jeden płacze, a drugi się śmieje.
Drugi kradnie to, co pierwszy zasieje.
Jeden płacze, a drugi się śmieje.
Nie każdy w tym samym pokłada nadzieję.
Jeden płacze, a drugi się śmieje.
Drugi kradnie to, co pierwszy zasieje.
Niewola człowieka na tym polega.
Że musi mieć więcej niż mu potrzeba.”

„Jest tylko jeden ratunek, jeden jedyny, dla zmęczonej duszy – miłość do drugiego człowieka.”

„Nie jestem Polakiem i nie jestem katolikiem, ale też kocham Papieża. Chociaż wśród Ukraińców byli i tacy, którzy na niego pluli, przeklinali, protestowali przeciw jego wizycie. Ale ja nie należę do takich Ukraińców. Kocham go zawsze, kiedy widzę na ekranach telewizorów w czasie rezurekcji, kiedy czytam w Internecie wiadomości o stanie jego zdrowia czy o podróży do ludożerców w Kongo. Kocham go za to, że przejechał koło mnie tego upalnego dnia kijowskim prospektem Zwycięstwa (czyjego?, nad kim?, po co?) w rejonie stacji metra Swiatoszyn.”