„Oni, wrzeszcząc, marli.
Aż wreszcie z krtani zdławionej mej runął
krzyk ponad wszystkie — to wrzeszczało piekło.
Wtedy zbudziłem się w szczebiocie ptaków.”

„„Myślę, że on jest tam na górze i się do nas uśmiecha”. Do ludzi najwyraźniej nie dochodzi, że ich ukochani zmarli mogą być w piekle (…) Choć w sumie, jeśli ktoś trafił do piekła, to nie przypuszczam, żeby się uśmiechał. „Myślę, że on jest tam na dole, wrzeszczy do nas i okropnie cierpi.””

„Gdziekolwiek zwrócę lot, tam czekać będzie
Gniew nieskończony, nieskończona rozpacz!
Gdziekolwiek zwrócę lot, tam wszędzie piekło.
Piekło jest we mnie, a na dnie otchłani
Głębsza, ziejąca czeluść się otwarła,
Przy której piekło dręczące jest niebem.
Zmiłuj się wreszcie! Czyż nie ma już miejsca
Dla mej pokuty i dla wybaczenia?
Nie ma, zostało jedynie poddanie
I lęk przed hańbą, która mnie okryje
Wśród duchów w dole…”

„Za oknami świt czerwony,
Jeszcze sennych szelest drzew,
Słońce wraca z drugiej strony,
Ptak zbudzony zaczął śpiew.”

„Budzę się w nocy z krzykiem, że ktoś mnie wreszcie sparodiuje i pokaże, jaka ja jestem naprawdę.”

„Ma dusza jest jak jastrząb dziki,
Co rwie się tam, na nieba przestwór,
I nasłuchuje wolnych ptaków krzyki, –
Ma dusza jest jak jastrząb dziki.”

„Tylko ludzie wiedzieli, czym jest piekło, byli znawcami w tej dziedzinie. Zastanawiałam się wtedy, czy piekłem są ludzie.”

„Nie sądźcie!” mówią oni, lecz posyłają do piekła wszystko, co im w drodze stoi.”

„Jest jakaś powściągliwość w ludziach nieśmiałych – oni już niczego udawać nie muszą, są tylko tacy, jacy wszyscy jesteśmy naprawdę – bezbronni i nadzy. Więc myślę sobie, że jeżeli piekło wybrukowane jest krzykiem, próżnością i jazgotem udawaczy, to droga do nieba zarezerwowana być musi dla ludzi nieśmiałych. No bo czy można sobie wyobrazić bezczelnego anioła?”

„Łamią skrzydło ptaka, a potem oburzają się, że nie lata on tak szybko jak oni.”