„Wy, ludzie złą cywilizacją zepsuci, przywykliście w każdym kwiecie wprzód niż zapachu i barwy szukać robaczka, co go toczy; z pyłków kielicha często tworzycie sobie potwory.”

„Piosenki, piosenki,
Skąd wy się bierzecie?
Czy tak wyrastacie
Jako polne kwiecie?”

„Szukałem ludzi, którzy nie są zupełnie zepsuci telewizją ani filmem. Swobodnych, żebym siedząc z nimi na próbie, miał wrażenie, że naprawdę z nimi rozmawiam. Takich, którzy improwizują. Ryzykantów.”

„Gdy ludzie są szlachetni, prawa są zbyteczne, gdy są zepsuci, są łamane.”

„Cóż, takie czasy. Stworzenia, które wy zwykliście zwać potworami, od pewnego czasu czują się coraz bardziej zagrożone przez ludzi. Nie dają już sobie rady same. Potrzebują obrońcy. Takiego… wiedźmina.”

„Tak jak wszystko również samotność ma swoją dobrą i złą stronę. Dobra, to ta, która każe nam szukać. A zła odsuwa od ludzi. Odsunięcie się od ludzi ma podtekst egoizmu. Samotność uszlachetnia i upadla jednocześnie.”

„Zdarzają się jeszcze tacy ludzie jak ja. Poruszamy się w tłumie, normalni pod każdym względem – może nawet bardziej niż inni, bo nie daliśmy się owinąć jak mumie sterylnymi bandażami cywilizacji.”

„Napełniajcie nawzajem swe kielichy, lecz nie pijcie z jednego kielicha.”

„Tylko w Paryżu ludzie podziwiają Marata. Na prowincji uważa się go za potwora.”

„Niewinność to nie świętoszkowatość. Rozumiem ją raczej jako ciekawość i brak uprzedzeń. Nawet najbardziej zepsuci ludzie potrafią być w tym znaczeniu niewinni.”