„Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Orszulko, tym zniknienim swoim!
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:
Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło.”

„Jestem Bogu wdzięczny za wszystko, co mnie spotkało, za wszystkich ludzi, których spotkałem po drodze, którzy mnie wiele nauczyli. Ludzie mnie również inspirowali do różnych złych rzeczy, ale przecież to jest i tak moja sprawa, co wybieram, więc nikogo nie winię.”

„Moja prywatność nikogo nie dotyczy i kamer do domu nigdy nie wprowadzę. To zostawiam chłopcom i dziewczynkom z Big Brothera.”

„Dla nikogo nie jest ani za wcześnie, ani za późno zacząć troszczyć się o zdrowie swej duszy.”

„Spokój i pokora to moja siła, a nie kruchość, jak sądzi wielu.”

„Gdy ktoś wychodzi z domu, powinien pomyśleć, co zamierza uczynić, a kiedy wraca, niech pomyśli, co uczynił.”

„Lata temu słyszałem takie ładne stwierdzenie, że dusza podróżuje z prędkością jazdy konnej. W tej chwili oczywiście nikt nie podróżuje na koniu, ale wydaje mi się, ze cały czas jestem gdzieś pośrodku w moich podróżach między Polską i Holandią. Jak już dojadę tam, to moja dusza jeszcze na dobre nie wyjechała stąd, a potem z powrotem – także wszystko jest pomieszane. Oczywiście jestem uformowany w Krakowie. Kraków jest dla mnie źródłem wszelkiej inspiracji. Ale mój dom, moja rodzina jest w Utrechcie.”

„Jestem duchowym bankrutem. Mam pustkę w duszy.”

„Zdradliwe związki doprowadziły ją w końcu do aberracji płynącej z pustki. Pustki ciała, chłodu duszy. „Oni polują na okruchy mojej sławy – zwierzała się przyjaciółce. – To ich pociąga. Chcą iść do łóżka z moim nazwiskiem, ale sami angażują się jedynie na poziomie własnego pępka”.”

„Jedni za własną sławę drogo zapłacili, drudzy na niej wiele zarobili.”