„A więc to znaczy, że nie żyje. Co dziwne, kiedy wypowiadałem te słowa, nie wydarzyło się nic. Świat nie miał się wcale gorzej niż zwykle. Pogrążony w tym samym, odwiecznym śnie, niszczał sobie jak zawsze.”

„Sen jest, a tych, którym się śni, nie ma. To znaczy, oni też są elementami snu. Niektórzy twierdzą, że sen śni się samemu sobie. Ale w sensie dosłownym „sobie” tam nie ma.”

„Człowiek cnotliwy dobre wypowiada słowa, ale nie zawsze ten, kto dobre powiedział słowo, jest cnotliwy.”

„- Pacjent - powiedziała mi pewnego dnia Anna, już blisko końca - to dziwne słowo. "Cierpliwy". A ja wcale nie jestem cierpliwa.”

„Wiedział, że słowa wypowiadane na gorąco zwykle ranią. Nad słowem pisanym łatwiej zapanować. Ubezpieczyć je, wyjaśnić, otoczyć sensem.”

„A jeśli miłość nas oszuka?
Kto życiu ma otuchy dodać,
Kiedy ciemności nas pochyloną,
By nas pogrążyć w wiedzy Dobra,
Co może nie istnieje wcale,
i Zła, co skrada się po schodach?”

„Wszystko ginie, wszystko niszczeje, wszystko przemija. Zostaje tylko świat. I czas, który trwa.”

„Czasem sen zmęczy gorzej od prawdy.”

„Świat ludzi był dla nich jak płonący sen, bez znaczenia i następstw, był igrzyskiem ich czarów i niegodziwości.”

„Jankesi są odwiecznym wrogiem naszego ludu; nie możemy żyć z nimi pod tym samym niebem.”