„(…) odmawiam współpracy, kiedy czuję, że reżyser uważa, że jeśli nie zagram, to nic się nie stanie. Im bardziej jestem doświadczony, im straszy, tym każde kolejne wyjście na scenę staje się trudniejsze, bo bardziej odpowiedzialne. Już nie mogę sobie pozwolić na nijakość.”

„Odgrywanie intymnych uczuć to dla aktora po prostu jeszcze jedno zadanie. Oczywiście uważam, że tego typu sceny muszą nieść w sobie jakieś przesłanie, muszą być czymś uzasadnione. Jeśli tak nie jest, odmawiam ich zagrania.”

„Film to lipa, tam nawet amator może zagrać, jak jest dobry reżyser. Zagrać 200 przedstawień na scenie tak samo – to jest profesjonalizm.”

„Muzyka punk jest wolna, każde zagranie na gitarze, inny chwyt… to już kolejna odmiana.”

„Wszystkie te obrazy, uważane za „bezprzedmiotowe”, są w gruncie rzeczy i całkowicie oparte na efektach odwołujących się bezpośrednio do wrażeń wzrokowych i bardzo realistyczne (…) Mam wrażenie, że jestem po części odpowiedzialny za pchnięcie sztuki w tym kierunku, przez co sztuka zwana abstrakcyjną staje się niepostrzeżenie najbardziej realistyczną z możliwych.”

„Kiedy jestem na scenie, czuję że jest to dla mnie najbezpieczniejsze miejsce na ziemi.”

„Czuję się winna i odpowiedzialna jako przedstawicielka zachodniego świata. Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za wojnę na Bliskim Wschodzie, cierpię z powodu bezsilności, bo jako obywatelka niewiele mogę zrobić.”

„Jestem głosem pokolenia, które nie ma nic do powiedzenia,
mimo to relacjonuje wszystko, wszystkie posiedzenia,
każde wyjście, kino, szybkie piwo, jeszcze szybszą miłość.”

„A jakie wyjście ma człowiek, który w wieku lat pięciu zagrał dziecię najsłynniejszej gejszy świata w operze Madame Butterfly? Zagrałem i wiedziałem, że będę żył na scenie. I ze sceny, choć to skromny chleb. Za namową taty najpierw skończyłem jednak Śląskie Techniczne Zakłady Naukowe, tak na wszelki wypadek.”

„Nigdy się nie zniechęcam, ponieważ każde odrzucenie niewłaściwej próby stanowi kolejny krok naprzód.”