„Łkają przeciągle dzwony nieszporne,
Prosząc o ciszę dla zmarłych dzielnic;
W mojej samotni, jakby z kadzielnic,
Snują się z wolna mroki wieczorne.”

„Te kobiety giną w parku, nad jeziorem, w bogatych dzielnicach miasta i jak ta ostatnia, w tanich, mało romantycznych motelach. Giną wszędzie. Gdzie popadnie. Cóż z tego, że łapią sprawcę? Nic. One wychodzą z domów i idą prosto w paszczę mroku. Jeśli nawet zostają w domach, mrok przychodzi po nie.”

„jak płatki śniegu nad wulkanem
twe ciche łkania
mój anioł stróż twe łono dla mnie
sam odsłania”

„Zmarli są sierotami. Nie mają ojca, matki, dziewczyny, kochanki. Towarzyszy im tylko cisza, cisza jak skrzydełko ćmy. Ciało w spokoju, w bezruchu. Cisza. Idealny mrok śmierci.”

„Módl się za mnie w szczególny sposób, abym nie zepsuła Jego dzieła (…) – jest we mnie tak straszny mrok, jakby wszystko było martwe. Było tak, od kiedy rozpoczęłam to dzieło.”

„Nie leje łez
Na mroku próg –
Potężny jest

Mój Bóg.”

„I choćbyś ziemskiej drogi miał już dosyć, iść musisz dalej. By w mroku niepewnym samotna gwiazda, tobie przypisana miała oparcie. Drogowskaz spadania.”

„Nic tylko gwiazdy, rozsypane w mroku, jakby Stwórca rozbił szybę w swoim samochodzie i nie zatrzymał się, żeby zmieść odłamki”

„(…) cmentarz koło ogrodu zoologicznego ma w sobie pewną lekkość, jakby zmarli, leżąc pod ziemią, nucili sobie coś cichutko.”

„Na Anioł Pański biją dzwony.”