„Oczywiście muszę być sam zadowolony z tego, co napisałem. Lubię sobie literacko dogadzać, ale ostatecznie piszę dla ludzi i chcę, żeby jak najwięcej z nich przeczytało moje książki.”

„Bo ja nie lubię pisać do druku. Wolę dla aktorów, do radia. Jak piszę, wyobrażam sobie, jak to przeczytają: Kwiatkowska, Łazuka, Bończak czy Pokora. W gazecie tego nie ma.”

„Książka ma tyle wersji, ilu ludzi ją przeczytało…”

„Nie chciałem przyjąć, tego co wiedziałem. I być może cały ten czas pisałem książkę, której nigdy nie napiszę. Chcę powiedzieć: żyłem, jakbym był książką. A książka nie przekazuje nam jakiegoś znaczenia: książka jest. Nie tworzy się książki, abyśmy się w niej rozpoznali. po prostu jest to książka, całkowicie dla nas obojętna. Ale jeśli, poza wszystkim, moje życie jest w pewnym stopniu spektaklem, wówczas niektóre spojrzenia będą umiały odkryć absolutne podobieństwo – może pomieszanie – tego, co widzą, z tym co czytają.”

„Dziś powiem dobitniej: moje teksty literackie są lepsze niż moje filmy. To, co piszę, ma inny, większy kaliber.”

„Trudno mi poprosić kogoś o napisanie piosenki dla mnie. Jest oczywiście dużo kompozycji, które chciałabym „ukraść”, ale… moje piosenki MUSZĄ być naprawdę moje. Uwielbiam gości na moich albumach, uwielbiam eksperymenty… Moim największym marzeniem jest posiadanie takiej „przestrzeni”, abym mogła tylko eksperymentować.”

„Nienawidzę takich tematów tradycyjnie literackich, typu Żydzi, wykluczenie, samotność, miłość, przenikanie się kultur. Nie lubię pisać na temat, na który nie mam nic do powiedzenia. Za to lubię pisać o doświadczeniach, które nie każdemu są dane, a które ja poznałem od podszewki.”

„W gruncie rzeczy nigdy nic nie napisałem sam z siebie, zawsze tylko na zamówienie, mniej lub bardziej wyraźne. Należę do pokolenia ludzi małych pism literackich, dla których artykuł był często rodzajem rozwiniętego listu do bardzo wąskiej grupy czytelników, z których bardzo wielu się znało osobiście, którzy czytali te same książki, interesowali się tymi samymi problemami.”

„Przede wszystkim interesuje mnie opowiadanie historii, takich jakie sam bym chciał przeczytać.”

„To jest pierwszy prezydent, George Washington oczywiście. Interesujące jest w nim to, że w ciągu ostatniego roku przeczytałem o nim chyba ze trzy czy cztery książki. Czy to nie interesujące?”