„Język polski jest przepiękny już w swoich poszczególnych słowach, takich jak tęsknota albo zmierzch. Do dziś słowa polskie przywołują jedne drugie niezatartymi przez czas echami etymologicznymi: słowo modry do dziś się iskrzy rosą, jakby wilgotnością swojej barwy, bo przecież jest związane etymologicznie ze słowem mokry. Świat się rozjarza nad nami słońcem albo wschodzi łuną gwiazd, gdy słyszymy w nim słowo świecić. Słowo błogi jest naprawdę błogie w brzmieniu, a słowo cisza – ciche.”

„Słuchajcie, jak w tej sali brzmią
słowa zapomniane:
sumienie, wina i kara,
słowa, którym przywraca się blask,
jak obrazom starych mistrzów – barwy,
ścierając z nich brud i fałsz.”

„Każde słowo, w swoim czasie, było neologizmem.”

„Jaki człowiek? Jaki człowiek co drugie słowo używa słowa „kurwa?””

„Dopalacze to słowo-worek, zresztą podobnie jak narkotyki. Tylko za słowem: narkotyki stoi słowo: nielegalne. A za dopalaczami stoi o wiele gorsze słowo: niewiedza.”

„Był dziś u mnie hydraulik… od słowa do słowa i powiedział, że po 1990 r. w Polsce nie było większego bandyty i szkodnika niż Donald Tusk.”

„Słowo przypadek jest bluźnierstwem; nic pod słońcem nie jest przypadkiem.”

„Pracuję w języku polskim jako pisarz i kocham wyrazy, słowa polskie, jak rzeźbiarz kocha swoją glinę, plastelinę czy marmur; jak malarz kocha swój karmin, błękit, popielatość czy róż.”

„I proszę, uważaj na słowa. Nawet tęsknota może być nieodwzajemniona.”

„Bo słowo w książce – to tylko słowo,
a słowo w ustach – to czyn, mospanie!”