„Tak naprawdę wszyscy jesteśmy słabi i omylni, w każdym z nas jest Géza-dzieciak. Przez jego „niedoskonałość” możemy przeżyć naszą własną niedoskonałość. Oczywiście, kiedy wybierałem temat, nie kierowały mną żadne ideologiczne przesłanki, widziałem tylko, że poprzez język Gézy, język oparty na licznych powtórzeniach, nadzwyczaj prosty, a jednak poetycki, mogę mocno uchwycić świat. I to mnie interesowało. Bo przecież celem sztuki jest to właśnie: mocno uchwycić świat i rzucić nim w serce, żeby to serce, jak trzeba, pękło.”

„Życia nie da się uchwycić, po prostu się żyje.”

„Z nami, z Argentyną nikt się nie patyczkował. A z Grekami wszyscy się cackają, bo Grecja jest zbyt mocno powiązana z bogatym światem, gdyby upadła, to by w ten świat uderzyło rykoszetem.”

„Jak mocno ja mam dzieciaka stłuc?”

„Starałem się nie umieszczać w scenariuszu żadnych własnych przemyśleń, ani żadnej własnej ideologii. Jedynym moim celem było sprawne przełożenie powieści Sienkiewicza na język filmu.”

„Oto światem zewnętrznym możemy kierować dość swobodnie, poddaje się on naszej woli i wielokrotnie możemy go kształtować tak, jak to jest potrzebne do naszego szczęścia. Natomiast kierować własną psychiką jest właśnie bez porównania trudniej, a nieraz jest to wręcz niemożliwe.”

„Środowisko kabaretowe jest pod jakimś względem nietykalne; a może po prostu zbyt trudne do eksplorowania dla osób z zewnątrz. Ciężko się z nami rozmawia, bo ponoć wszyscy jesteśmy mocno hermetyczni.”

„Interesuje mnie język, a w szczególności to wszystko, czym nie jest.”

„Kierowała mną ciekawość
jak wygląda świat
z którego zdjęto kurtynę.”

„Muzyka to świat sam w sobie Z językiem, który wszyscy rozumiemy, Z równą szansą Dla wszystkich, aby śpiewać, tańczyć i klaskać w dłonie.”