„Walczę z krańcowym zniechęceniem do życia i powoli wysuwam się jak robaczek spod przywalającego mnie głazu.”

„Żyć to znaczy powoli umierać.”

„Czemu walczę, by żyć, jeśli żyję tylko, by walczyć.”

„Jestem kimś, kto musi żyć powoli. Widzę wtedy urok życia, doznaję go w całości.”

„Mam dwadzieścia pięć lat
I życie połamane jak patyk.
Co spojrzę wstecz – okropna czarna plama.
Co spojrzę przed się – twardy, zimny głaz.
Czułem powołanie w życiu swym
na księdza albo na żołnierza,
lecz poznałem, że mi ten ani tamten
nie mają już czego bronić.
Byłem Faustem i byłem Prometeuszem,
porównywałem pełnię wiedzy
z wszechświatową górą tajemnicy
i wydzierałem ogień niebu
aby nieść go swoim braciom.
I ten ogień okazał się robaczkiem świętojańskim,
który świeci nie oświecając
i pali się nie rozpalając.
A serce moje,
które opukiwało całą ziemię
szukając nieznajomej
nie znalazło jej.”

„Nic nie upodabnia się bardziej do pychy niż zniechęcenie.”

„Prawdziwego gracza nie zniechęci przegrana.”

„Jestem zdania, że za długo żyję. Powoli, ale coraz prędzej zamieniam się w coś nieokreślonego.”

„Jak to jest? Być zdanym na siebie, jak zupełny obcy, jak staczający się głaz?”

„Żyć (…) to znaczy walczyć.”