„Czasami jestem małym, sfrustrowanym, wkurzonym facetem, a raz wzniosłą istotą. Częściej wolałbym być wielki i wspaniały niż mały i sfrustrowany. Szczęście to prawdopodobnie możliwość wybrania najwspanialszej wersji siebie.”

„Jestem człowiekiem o małym mózgu i wielkim sercu.”

„Nieprawdą jest, że cierpienie uszlachetnia charakter, szczęście czyni do czasami, natomiast cierpienie najczęściej wywołuje w ludziach małostkowość i mściwość.”

„Sztuka życia – to cieszyć się małym szczęściem.”

„Kariera jest czymś ulotnym. Dzisiaj jest, jutro jej nie ma. Nie warto dla niej w tym momencie życia, w którym jestem, wywracać wszystkiego do góry nogami. Chciałbym do końca życia mieszkać w małym miasteczku, gdzie wszyscy się znają i ze sobą rozmawiają. A nie, jak w wielkim mieście, tylko się mijają. Gdy ktoś umiera w wielkim mieście, umiera anonimowo. W małym miasteczku ma to wymiar człowieczeństwa, żegnają go prawie wszyscy mieszkańcy.”

„Mam poczucie humoru, dystans do siebie i tak ogólnie jestem wrażliwym facetem. A to, co o mnie wypisują tylko mnie śmieszy. Nie przejmuję się tym.”

„Bogatym jest ten, kto jest wdzięczny za to, co już ma. Bo szczęściem nie jest fakt posiadania wielkiej ilości rzeczy, ale umiejętność i możliwość ich wykorzystania.”

„Moje wyobrażenie piekła to party w amerykańskim stylu. Proszą mnie o prelekcję i dodają: „Po wykładzie będzie mały bankiet” – wiem, że to piekło. Wszyscy ci sfrustrowani idioci, którzy podchodzą i mówią: „Profesorze Żiżek, wiem, że musi pan być zmęczony, ale…”. Pieprzcie się. Skoro wiecie, że jestem zmęczony, po co mnie zagadujecie? Naprawdę staję się coraz bardziej stalinistą. Liberałowie zawsze twierdzą, że zwolennicy totalitaryzmu lubią ludzkość jako taką, ale nie mają zrozumienia dla konkretnych ludzi, prawda? OK, idealnie pasuje to do mnie. Ludzkość? Tak, jest w porządku – parę świetnych rozmów, nieco wielkiej sztuki. Konkretni ludzie? Nie, 99 procent to nudni idioci.”

„W którymś momencie byłem przecież takim sfrustrowanym aktorem serialowym (…). Grałem w kilku tasiemcach, zarabiałem sporo pieniędzy, wynajmowałem mieszkanie, byłem popularny. I myślę, że gdyby trwało to jakieś pięć lat, miałbym siebie dość. Być może nawet zerwałbym z tym zawodem, który tak bardzo kocham. Bo przekonałem się, że taki status aktora nie daje mi żadnej satysfakcji. Na szczęście dla mnie te seriale nie okazały się hitami, więc ich produkcję zakończono. Widocznie tak miało być. Oczywiście nie oceniam aktorów grających w telenowelach, bo różnie w życiu się zdarza. Mnie jednak granie w tasiemcach usypia, nie jestem wówczas w stanie wykrzesać z siebie czegoś nowego, twórczego. I tyle.”

„To jest facet, który wszystko umie, bo ma w sobie syntezę prawdy. Bez względu na to, czy jest to Szekspir, czy Dudek, ta prawda z niego emanuje. Poza tym to wspaniały kolega, a do tego autentyczny przedwojenny warszawski inteligent.”