„Trzeba się godzić z noszeniem nazwiska granej postaci. Przekonałem się o tym po najdłuższym serialu, w jakim grałem – Samo Życie. Ale mam świadomość, że telewizyjna pamięć widzów jest krótka. Tylko od aktora zależy, kiedy powie „stop”. Z Samego Życia odszedłem w momencie, gdy moja rola przestała mnie bawić, gdy zrozumiałem, że nic więcej tam zdarzyć się nie może. Na szczęście robię też wiele innych rzeczy w teatrze i filmie, co daje mi dystans i oddech.”

— Piotr Polk

Źródło: Bohdan Gadomski, Facetem jest się od czasu do czasu. Mam duszę dziecka, „Angora” nr 11, 13 marca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/116609.html

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 4 czerwca 2021. Historia

Tematy

nie żyje , życie , szczęście , dzieci , facet , dusza , odejście , czas , rola , zdarzenie , pamięć , aktor , świadomość , oddech , dystans , rzeczy , wiele , inny , robić , grać , krótki , nazwisko , widz , teatr

Piotr Polk 15

polski aktor 1962

Podobne cytaty

„Jak zdawałam do PWST, marzeniem większości studentów było grać w dobrym teatrze. Dziś kandydaci na aktorów marzą o graniu w serialu, co było obciachem, jak kończyłam studia. Coraz mniej aktorów, którzy pracują tylko w teatrze. I garstka tych, którzy grają tylko w filmach. Takie były też moje marzenia – grać w teatrze i robić ambitne kino. Później jednak, kiedy okazuje się, że tych propozycji nie jest zbyt dużo i na dużą rolę w dobrym filmie można czekać lata, perspektywa się zmienia. Jak nie ma się propozycji filmowych gra się w serialach, które czasem również dają satysfakcję. Wszystko zależy od projektu.”

Magdalena Popławska (1980) polska aktorka

Źródło: Artur Cichmiński, Magdalena Popławska: Nikt nie zwraca na mnie uwagi, 6 listopada 2011 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=82395

„(…) to reżyserzy i inne osoby odpowiedzialne za obsadę szufladkują. Po prostu obsadzają danego aktora w takich samych typach postaci w kolejnych produkcjach! Na szczęście mam szansę grać w teatrze i dzięki temu moja chęć zmieniania się wewnętrznie mnie nie usypia.”

Wojciech Błach (1972) polski aktor

Źródło: [http://www.plebania.pl/wywiady/blach.html Jurek, Gacuś czy Merlin, „Tele Tydzień”, nr 8, 16 lutego 2004

„Uważam, że teatr poza magią i spotkaniem z żywym widzem, najlepiej przygotowuje do roli aktora. To w teatrze pracuje się nad rolą i wiele czasu poświęca się na budowanie danej postaci – to właśnie te umiejętności wykorzystuję podczas pracy nad filmem czy serialem. Teatr mnie inspiruje.”

Rafał Rutkowski (1973)

Źródło: Joanna Garbarczyk, Schematyczność czy improwizacja?, „Dziennik Teatralny, Katowice”, 9 maja 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/28800

„Lubię grać mocne, złożone postaci. Ale mam też za sobą role, na scenie i w teatrze telewizji, które są diametralnie inne – wcale nie „czarne”. Tak naprawdę, czuję się aktorem komediowym.”

Henryk Talar (1945) Polski aktor

Źródło: Henryk Talar, wywiad http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/816/Henryk-Talar.html

„Egoistą jestem tylko, grając w piłkę nożną. Wydaje mi się, że wiem najlepiej, jak trzeba zagrać. Natomiast w teatrze czy filmie, choćbym był przekonany, że jakaś rola jest idealna dla mnie, nigdy nie zabrałbym jej koledze.”

Marcin Dorociński (1973) aktor polski

Źródło: „Gala”, nr 24/2008.

„Gram w Pierwszej miłości, mając szacunek dla ludzi, którzy go oglądają, i cieszę się, że widzowie lubią moja bohaterkę. Równocześnie realizuję się w teatrze. Andrzej Grabowski, wybitny aktor, który gra w Świecie według Kiepskich, opowiadał, jak któregoś dnia jego kolega po fachu zapytał go: „Po co grasz w tym gównianym serialu? Ja bym nigdy na to nie poszedł”. A Grabowski na to: „A tobie kiedyś to zaproponowano?”. To jest kwintesencja: znam niewielu aktorów, którzy odrzucają role w serialach. Aktor ma grać, opowiadać jakąś historię i myślę, że to możliwe także w serialu.”

Anna Ilczuk (1981) polska aktorka

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Wrocław, 5 października 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/apwl.htm

„Mam grać tylko w sztukach teatralnych i filmach fabularnych?! W tym kraju? Przecież nadal produkuje się tak niewiele filmów! Tu nie można funkcjonować bez serialu. Spójrzmy prawdzie w oczy – tylu moich zawodowych kolegów zaklinało, że nie będą grać w serialach, reklamach i co? I grają. Nie wszyscy, ale większość. Bodaj wszyscy najważniejsi aktorzy z elitarnego teatru Warlikowskiego grają lub grali w serialach. Aktorzy Teatru Narodowego grają w serialach. Profesorowie Szkół Teatralnych grają w serialach. Więc o czym my mówimy?! W zasadzie wszyscy aktorzy są, byli, lub będą aktorami serialowymi. Skończmy z tym szufladkowaniem! W tym kraju nie ma tylu propozycji, żeby aktor mógł sobie wybierać. Taki status mają nieliczni. Chyba, że ma na przykład zaplecze finansowe w postaci rodziny. Więc zerwijmy z krzywdzącą opinią, że aktor serialowy, to zły aktor. Albo, że z teatru da się wyżyć. Ci, którzy tkwią w teatrze robią to z heroizmu. Chociaż ja zawsze się wtedy uśmiecham i mówię, że pewnie nie otrzymali wystarczająco intratnej propozycji telewizyjnej. Dlaczego my wciąż się zakłamujemy?!”

Joanna Koroniewska (1978) polska aktorka

Źródło: „Gala” http://www.gala.pl/gwiazdy/wywiady/zobacz/artykul/joanna-koroniewska-drapiezna-i-niebezpieczna.html?page=2

„Po pierwsze, aktor jest od tego, żeby wszystko i wszędzie zagrać: i w teatrze, i w filmie, i w serialu. A po drugie – ta rola dała mi szaloną popularność, o której aktor może sobie tylko zamarzyć.”

Andrzej Kopiczyński (1934–2016) polski aktor

odpowiedź na pytanie, dlaczego przyjął rolę inżyniera Karwowskiego w serialu Czterdziestolatek.
Źródło: Robert Migdał, „Czterdziestolatek” zaczynał we Wrocławiu, „Polska Gazeta Wrocławska” nr 176, 20 lipca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/121643.html

„Dla mnie to oczywiste, że w świadomości jednej osoby funkcjonuję jako Maciek z BrzydUli, a w świadomości innej, jako Pan Młody z Wesela Wyspiańskiego. Wiem, ile osób ogląda telewizję, a ile chodzi do teatru. I do jednego widza, i do drugiego mam szacunek. Ale należy pamiętać, że to są dwa różne światy. Teatr zawsze będzie ważny, bo teatr daje możliwość nieustannego treningu warsztatowego, daje inny rodzaj skupienia, inną relację z widzem. Teatr to praca z tekstem, nad tekstem, to ciągłe zadawanie pytań. W serialu tych spraw jest dużo mniej, ale są inne trudności. A film to pewnie coś pomiędzy pracą w teatrze a pracą w serialu. Podczas kręcenia filmu budujący rolę aktor zadaje podobne pytania jak w teatrze, ale ponieważ stoją kamery, to czasu jest już mniej. Nie tak dramatycznie mało jak w serialu, ale mniej niż w teatrze.”

Krzysztof Czeczot (1979) polski aktor i dramaturg

Źródło: wywiad, 2010 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=69061

„Być może komuś się wydaje, że rola w słuchowisku wymaga po prostu tego, by siąść na krześle i ciekawie przeczytać. Nic z tych rzeczy. Aktorzy grając w radiu, mają świadomość, że nie rejestruje ich żadna kamera. To daje im poczucie absolutnej wolności, pracują całym ciałem, stroją miny, których darmo wypatrywać u nich na scenie czy w filmie.”

Andrzej Piszczatowski (1945–2011)

Źródło: Zmarł Andrzej Piszczatowski, culture.pl, 18 kwietnia 2011 http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/wy_in_pozegnanie_piszczatowski_andrzej_2011

Tematy

Piotr Polk 15

Podobne cytaty

Pokrewne tematy