„Każdy większy wybór wierszy prowokuje do postawienia dwóch pytań: czy pasują dotychczasowe klucze odczytania, stosowane wobec dorobku poety? Czy nie trzeba ich skorygować? Poza tym skoro są wiersze wybrane – to co z odrzuconymi… dlaczego zostały skazane na pominięcie?”

„Od nie napisanych wierszy gnije dusza poety.”

„Stawiam sobie czasem trzy pytania: dlaczego piszę? do kogo piszę? Co myślę o swoich własnych wierszach?”

„Nadto się zagęściły dziś w kraju poety.
Niejedno narzekanie i z wyższych ust słyszę,
Że zdolny i niezdolny bez braku wiersz pisze.”

„Nie ma tu z kim rozmawiać,
zwój wierszy wart każdej ceny.”

„Skoro tylko zabieram się do pisania, kałamarz napełnia się wierszami,
pióro marzeniami, a biały papier myślami.”

„Piszę co prawda wiersze, ale są to białe wiersze, bez rymu. Zawsze szczerze podziwiam osoby, które mają naturalny dar rymotwórczy, tak że wiersz nie krępuje ich wypowiedzi.”

„Nie mogę o niej wątpić, najmilszy Agaricu – odrzekł mnich z Conils – byłoby to przeciwne prawom mego kraju (…). Jest to zresztą niepotrzebne, skoro Pyrot jest skazany. Jeśli nie został skazany dlatego, że jest winny, to jest winny dlatego, że został skazany: to na jedno wychodzi. Wierzę w jego winę, jak każdy dobry obywatel wierzyć powinien.”

„Po poecie zostaje często jeden wiersz. Szkoda, że nie wie, który, bo wtedy mógłby sobie darować inne wiersze.”

„Dlaczego pisze się wiersze – dlatego, że temu kto je pisze wydaje się, że ma coś bardzo ważnego do przekazania, osobistego do powiedzenia, tak ważnego, że trzeba to ocalić i zapisać.”