„Przez całe poobiedzie wyobrażałam sobie, co by było, gdyby ciocia Matylda zaprosiła mnie do siebie. Ona nie mieszka w Polsce, ale we Włoszech, wprawdzie północnych, ale za to u podnóża Alp nad brzegiem jeziora Como.”

—  Krystyna Grzybowska

Zuzia (1960)
Źródło: część Październik

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 2 lipca 2022. Historia
Tematy
mieszkanie , podnóże , zaprosić , ciocia , brzeg
Krystyna Grzybowska Fotografia
Krystyna Grzybowska 3
pisarka polska 1902–1963

Podobne cytaty

Jonathan Carroll Fotografia

„Niektórzy ludzie są ze sobą całe lata, ale nigdy nie masz uczucia, że do siebie pasują. Wydaje ci się, że mieszkają na różnych piętrach jednego domu.”

Jonathan Carroll (1949) pisarz amerykański

Dziecko na niebie

Gérard Depardieu Fotografia

„Nie chcę już mieszkać na stałe we Francji, ale we Włoszech, bo kocham ten kraj. Chciałbym wracać do Paryża tylko wtedy, kiedy będę miał na to ochotę.”

Gérard Depardieu (1948) aktor francuski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 18 stycznia 2009 http://www.rp.pl/artykul/250225.html

Rosa Montero Fotografia

„Dzieciństwo to miejsce, gdzie mieszka się przez całe życie.”

Rosa Montero (1951)

Źródło: Stąd do Tartaru

„Złoty cielec u podnóża każdej góry. (Andrzej Coryell)”

Andrzej Coryell
Albert Speer Fotografia

„(…) Hitler zatrzymał mnie kiedyś znienacka na schodach prowadzących do swego mieszkania, kazał odejść ochronie i rzekł: „Stworzymy wielką Rzeszę. Obejmie ona wszystkie narody germańskie. Zaczynać się będzie w Norwegii i ciągnąć aż do północnych Włoch. Ja sam muszę to jeszcze zrealizować. Żeby mi tylko starczyło zdrowia!””

Albert Speer (1905–1981) jeden z przywódców hitlerowskich Niemiec

Było to jeszcze stosunkowo powściągliwe sformułowanie.
Wspomnienia (1969)
Źródło: s. 88

Katarzyna Skowrońska-Dolata Fotografia

„Powiem szczerze, że ja się w ogóle cieszę, że jestem w Polsce, że włączam sobie telewizor i mówią w moim języku. Takie małe rzeczy mnie cieszą na przykład, że jem polski chleb albo zupę grzybową w restauracji. Kiedy mieszkamy w Polsce, takie rzeczy wydają się śmieszne i czasem pewnie chcielibyśmy zjeść coś takiego, co ja jem na co dzień we Włoszech. Tymczasem ja byłam wczoraj prze szczęśliwa, że dostałam zupę grzybową na obiad.”

Katarzyna Skowrońska-Dolata (1983) siatkarka polska

po długiej nieobecności w Polsce.
Źródło: reprezentacja.net http://www.reprezentacja.net/siatkowka/aktualnosci/25075

Roman Polański Fotografia

„To, co zdarzyło się w Niemczech w latach 30., mogło się zdarzyć choćby we Francji. Francuzi wcale nie są mniej podatni na tego rodzaju ekscesy. Polacy mniej. To kwestia mentalności społeczeństwa. W Polsce możliwe są pogromy, wybuchy, ale nie sądzę, by całe społeczeństwo mogło być uwiedzione w ten sposób. Już łatwiej byłoby uwieść Amerykę. Jest tak wspaniale zdyscyplinowana. Ktoś, kto nie zna Ameryki, może sobie wyobrażać, że Ameryka jest bardzo anglosaska, ale jak się tam mieszka, widać, że oni są bardzo niemieccy. Mają skłonność do ścisłego porządkowania wszystkiego.”

Roman Polański (1933) polski reżyser i aktor

zapytany, dlaczego jego zdaniem w Polsce hitlerowcy nigdy nie mogliby dojść do władzy
Źródło: wyborcza http://wyborcza.pl/1,75410,849977.html, 24 maja 2002

„Dzisiaj przeszukałem całe mieszkanie w poszukiwaniu pokoju. W końcu wieczorem znalazłem go w kuchni.”

Marek Konecki (1949)

Kalendarium kpin

„Dzień miał lada chwila trysnąć na szyby; sperma świtu spłynie po fasadach aż do podnóża budynku.”

Cyril Collard (1957–1993)

Źródło: Dzikie noce, Les Nuits Fauves (fr.)

„Rozumiesz, jestem na obiedzie. Ciocia jedna – żabocik, druga – surducik, normalnie, srebro, wiesz, jak najbardziej, rozumiesz mnie, o co mnie chodzi. I jedna z cioć uprzejmie mówi: „Zdzisieńku, jak tam u was w teatrze?” Tu rosół, sztuka mięsa, jak najbardziej, nie wiem, czy wiesz, o co mnie chodzi. I jedna z cioć uprzejmie mówi: „Zdzisieńku, jak to tam u was w teatrze?” Tu rosół, ja mam kaca, nie wiem, czy wiesz, o co mnie chodzi. No wie ciocia, jak główna rola – to nie, ale jak mniejsza – to i mniej tekstu się trzeba nauczyć, to człowiek ma więcej czasu, nie wiem, czy ciocia wie, o co mnie chodzi. No to przecież w teatrze są koleżanki i koledzy, garderoba męska i żeńska. Zanim reżyser, zanim tego, to się pójdzie – czy do żeńskiej, czy do męskiej – z kolegą, prawda, czy z koleżanką. Troszeczkę sobie popijemy, no nie za dużo, bo za chwilę próba, prawda? To popróbujemy, potem obiad, no potem, proszę cioci, to idziemy, jest taki klub dla aktorów SPATiF. No tam są koleżanki rozwiedzione, często mają wolne mieszkania. To człowiek sobie popije, jak duża rola – to nie, ale jak mniejsza – to tę seteczkę, pójdzie sobie do koleżanki, rozpusta absolutna. No a potem, proszę cioci, mamy przedstawienie. No jak duża rola – to nie, a jak mniejsza – to jeszcze jeden kieliszeczek, człowiek coś powie ze sceny, potem SPATiF, znów rozpusta, a w poniedziałki to mamy wolne.”

Zdzisław Maklakiewicz (1927–1977) aktor polski

jedna z anegdot Maklakiewicza, opisującego rozmowę rodzinną.

Pokrewne tematy