„Nie mówię tego, aby się chwalić, ale pamiętam, że podarowałam bezdomnemu człowiekowi kurtkę i szalik. To było fantastyczne, bo mi powiedział „o rany, ktoś mi kupił coś nowego”. Był szczęśliwy, że to nie pachniało innym człowiekiem. Dla niego to miało swoją wartość.”

„Szczęśliwym jest człowiek, który z przeszłości swej pamięta to tylko, co dało mu zadowolenie. Nieszczęśliwym zaś ten, który nosi w pamięci wyłącznie nieszczęścia.”

„Człowiek dobrze mówi o innych, gdy im nie zazdrości i stąd wziął się zapewne zwyczaj chwalenia nieboszczyków.”

„Nigdy nie wiem, co powiedzieć w momencie, gdy ktoś dobrze o mnie mówi. Wtedy szybko zmieniam temat. Oczywiście w głębi duszy bardzo to lubię. Przyjemnie jest, gdy ktoś mówi, że świetnie wyglądam lub chwali moją pracę.”

„Polska będzie miała takie samoloty, jakie wykorzystamy w praktyce. Po to je kupiliśmy, a nie dlatego, żeby chwalić się numerkami ze specyfikacji technicznych.”

„Nigdy nie będzie szczęśliwy ten, kogo dręczy myśl, że ktoś jest szczęśliwszy od niego.”

„Należy mówić stale dobrze o płci pięknej w ogólności; chwalić te, które są miłe; milczeć o innych; obcować z nimi mało; nie ufać im nigdy; i nigdy nie uzależniać swego szczęścia od jakiejkolwiek kobiety.”

„Zdejmowałem kurtkę, a pod nimi [szortami] miałem bokserki. Normalnie zdejmuję te szorty i pokazuję drugą parę pod nimi, na którą przyklejam flagę albo coś. Tej nocy, kiedy zdjąłem górne szorty, te pod spodem się porwały, o czym nie wiedziałem. Odwracam się, a chłopaki krzyczą: „Ang! Ang!”, ale ja byłem w swoim świecie. Później Brian powiedział: „Odwracam się i widzę, jak machasz swoim pisiorem!” Miałem szczęście. Publiczności to nie przeszkadzało, a jak powiedział Brian, nie mam nic do ukrycia!”

„Nie możemy ślepo naśladować ZSRR (…). Każde pierdnięcie ma swój zapach, a nie można powiedzieć, żeby wszystkie pierdnięcia radzieckie pachniały przyjemnie.”

„Mordęga! Tak mogę w skrócie opowiedzieć o poszukiwaniach szalika. Nie mógł być pierwszy lepszy. Reżyser dokładnie określił jego długość, intensywność koloru, miękkość materiału. I jeszcze powiedział, że ma być wygodny i dobrze prezentować się w kadrze. Aha, i nie być wymuskany, zbyt elegancki. Zwykły, żółty szalik. Prawda, że proste? Przeszukałam wszystkie sklepy w Warszawie i poza nią. Nie znalazłam odpowiedniego, więc wzięłam się do roboty. Kupiłam kilka szalików w innych kolorach. Farbowałam, przycinałam, kombinowałam z kolorem i długością. Efekt: tuzin żółtych szalików, bardzo zbliżonych do siebie. Zaniosłam wszystkie reżyserowi. Wybrał jeden, którym musiał zaaprobować też Janusz Gajos. Na szczęście aktor z uznaniem wypowiedział się o moim „dziele.””