„Pieniądze – odparła. Przewróciła oczami.”

„Czemu… czemu pewni ludzie myśleli, że nie żyjesz?
Markiz spojrzał na Richarda oczami, które widziały zbyt wiele i dotarły za daleko.
– Bo mnie zabili – odparł.”

„Pieniądze nie kupią mnie,
Lecz oczu twych blask.
Wystarczy mi biały chleb,
Dopłyńmy do dna.”

„-Chcę wpłacić pieniądze. Jestem z Variétés.
-Chwileczkę – odparł urzędnik i błyskawicznie zastawił siatką otwór w szybie.
„Dziwne!”… - pomyślał księgowy. Miał powody do zdziwienia. Coś takiego spotykało go po raz pierwszy w życiu. Każdy wie, jak trudno jest podjąć pieniądze, wtedy zawsze mogą się wyłonić jakieś trudności. Ale księgowemu w jego trzydziestoletniej praktyce ani razu nie zdarzyło się jeszcze, żeby ktoś, wszystko jedno, czy to osoba prywatna, czy prawna, stwarzał kłopoty, kiedy mu się daje pieniądze.”

„Wodziliśmy oczami dokoła, potem spojrzeliśmy na siebie.
– Do nieba został wzięty? – zapytałem.
– Ale pasztetu chyba nie zabrali? – odparł Jerzy.
Obiekcja ta miała swój ciężar gatunkowy, odrzuciliśmy więc hipotezę wniebowzięcia.”

„Nikt nie może uniknąć zakochania – odparł.”

„Nie, to wina Microsoftu – odparł Felix.”

„Kto nie odeprze pokusy natychmiast, jest już w połowie zwyciężony.”

„Policja to ja – odparł kapitan i poczuł się jak Ludwik XIV.”

„Nikt nie jest Amerykaninem – odparł Wednesday. – Nie z pochodzenia. Właśnie o to chodzi.”