„Ojcem chrzestnym tego pomysłu był (…) Henryk Bista, z którym mieszkałem kiedyś w jednym bloku. Byłem wówczas 16-letnim chłopakiem, gdy pewnego dnia, wychodząc na spacerze swoim psem Bartkiem, zobaczył mnie z piłką pod pachą i zapytał: – Słuchaj, byłeś kiedyś w teatrze? – A po co? – odparłem. – No wiesz, bo to takie magiczne miejsce. A w ogóle wiesz, że ja jestem aktorem? – ciągnął – No wiem, ale to co?”

— Grzegorz Pawłowski

dopytywałem, – No to przyjdź kiedyś na jakąś sztukę – zachęcał. Tak też się stało. Zabrał mnie na spektakl raz, dragi, trzeci, zapraszał za kulisy, na próby i tak jakoś we mnie teatr zaczął się osadzać. W końcu zrodziła się myśl, by pójść w jego ślady. Jak się później okazało, wcale nie było to takie łatwe (...). Do szkoły teatralnej zdawałem pięć razy.
o tym, jak został aktorem.
Źródło: Katarzyna Szczczyrek, Aktorzy sceny rzeszowskiej - Grzegorz Pawłowski, „Super Nowości Rzeszów” nr 23, 03 lutego 2013 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/155453.html

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 22 maja 2020. Historia

Tematy

ciągnąć , zapytać , piłka , spacer , pacha , piłka nożna , miejsce , teatr , zobaczenie , mieszkanie , blok , pomysł , aktor , chłopak , kieliszek , chrzestny , nieletni , słuchać , odeprzeć

Grzegorz Pawłowski 2

1957

Podobne cytaty

„Ojcem chrzestnym tego pomysłu był (…) Henryk Bista, z którym mieszkałem kiedyś w jednym bloku. Byłem wówczas 16-letnim chłopakiem, gdy pewnego dnia, wychodząc na spacerze swoim psem Bartkiem, zobaczył mnie z piłką pod pachą i zapytał: – Słuchaj, byłeś kiedyś w teatrze? – A po co? – odparłem. – No wiesz, bo to takie magiczne miejsce. A w ogóle wiesz, że ja jestem aktorem? – ciągnął – No wiem, ale to co? – dopytywałem, – No to przyjdź kiedyś na jakąś sztukę – zachęcał. Tak też się stało. Zabrał mnie na spektakl raz, dragi, trzeci, zapraszał za kulisy, na próby i tak jakoś we mnie teatr zaczął się osadzać. W końcu zrodziła się myśl, by pójść w jego ślady. Jak się później okazało, wcale nie było to takie łatwe (…). Do szkoły teatralnej zdawałem pięć razy.”

Grzegorz Pawłowski (1957)

o tym, jak został aktorem.

„No wiesz, jednego dnia widzisz go na ulicy, jak macha do swoich znajomych – a potem, następnego już leży u nas na stole. To trudne. Ale i zabawne. Ma się inne podejście do życia, kiedy człowiek tak blisko się styka ze zmarłymi.
– Czy kiedyś, no wiesz…? – Tucker próbuje wyartykułować jedną ze swych mrocznych myśli.
– Czy kiedyś… hmm…?
– Co? – Bobby jest cierpliwy. – No wiesz. Czy kiedyś figlowałeś z jakimś ciałem?
– Nie!
– Myślałeś o tym kiedyś?
– Tucker, błagam – wtrącam.”

Peter Hedges (1962)

Co gryzie Gilberta Grape'a

„Kiedy byłam małą dziewczynką i chodziłam z mamusią (a mieszkałam wtedy na Lwowskiej) do Łazienek na spacery, to zawsze przechodząc Aleją Róż wyobrażałam sobie, że kiedyś będę tu mieszkała, a że dziecięce marzenia bardzo często się spełniają, toteż mam tutaj swoją „Fiolkownię!””

Violetta Najdenowicz (1963) wokalistka polska pochodzenia bułgarskiego (pseud. Fiolka)

Dorosłym też się spełniają, o ile są bardzo intensywne.
Źródło: Anita Bartosik, Fiolka Najdenowicz: „Nago (na deszczu) w koronie...”, nuta.pl http://web.archive.org/web/20080926174103/http://www.nuta.pl/wywiady/d/1/81/