„Zdaje mi się, że ostatni już raz piszę. Na mieście obława. Nie wolno mi wychodzić, i szaleję w domu. Chciałam iść rano do Jumka, żeby go uprzedzić o mającej nastąpić akcji. Miejmy nadzieję, że go nie złapali. Od kilku dni wisi coś w powietrzu.”

„Twoja skóra pachnie jak ostatnie dni wakacji,
dziś powietrze pachnie jak ostatnie dni wakacji
deszcz na betonie, deszcz na betonie.”

„Miłość jest jak piękny ptak, którego chciałoby się złapać – nie wolno go jednak przy tym zranić.”

„Słowo krew jest nieobecne w wierszu,
kiedy krew wisi w powietrzu.”

„Jakoby też rok bez wiosny mieć chcieli,
Którzy chcą, żeby młodzi nie szaleli.”

„Nie jest gwałtem stosunek, kiedy kobieta wychodzi z pokoju mężczyzny rano. Znaczy, że chciała tego, co się stało.”

„Z ojcem miałem zawsze kłopot. Uciekałem z domu, nie chciałem żyć jak on, powtarzać jego drogi. Przez mgłę wspomnień zobaczyłem, że przez 50 lat wychodził rano do pracy i zawsze wracał. Jak już byłem dojrzałym człowiekiem zrozumiałem, że to naprawdę był facet. Nie sztuka sobie polecieć w kosmos, sztuka wracać codziennie do domu, niezależnie od tego, co się w domu dzieje, czy jest ciężko, czy jest trudno. Tego się nauczyłem. Bycia mężczyzną.”

„Obawiam się, że za kilka dni będziemy mieć w powiecie całe wsie partyzanckie i może nastąpić to, co jest dziś na Bałkanach.”

„Kiedy się rozpędzę, rzecz zdaje się pisać sama, jakby wtedy wychodziła na jaw prawda, jedynie niedokładnie dostrzegana we wstępnym szkicu.”

„Nie chcę widzieć tego meczetu, to bardzo blisko mojego domu w Toskanii. Nie chcę widzieć minaretu wysokości 24 metrów w miejscowości Giotta, skoro ja w krajach muzułmańskich nie mogę nosić krzyżyka ani mieć Biblii. Jeśli będę dalej żyć, pojadę do przyjaciół w Carrarze, mieście marmurów. Tam jest wielu anarchistów: razem z nimi wezmę materiały wybuchowe i wysadzę ten meczet w powietrze.”