„Będę zawsze stać u boku Leszka, opiekować się nim aż do śmierci. Jestem ostoją męża. Przy mnie czuje się bezpiecznie. Nie wyobrażam sobie, żeby jednego z nas miało zabraknąć. Najlepiej, żebyśmy odeszli razem.”

„Obejrzałem Titanica pięć razy. Dobrze pan gra. Też jestem aktorem i chciałbym u boku pana kiedyś wystąpić.”

„Byłam niechcianym dzieckiem. Zelma miała zamiar odejść od męża, kiedy okazało się, że jest w ciąży. Ta bardzo młoda wówczas kobieta nie pragnęła kolejnego dziecka. Nawet jako dziewczynka widziałam, że mnie nie kocha. Gdy byłam mała, zastanawiałam się, dlaczego nie okazuje mi miłości, ale zawsze byłam samotnicą, a potem się uniezależniłam i już o to nie dbałam.”

„Nie odejdę, nawet jeśli tysiąc razy będziesz jeszcze tak bredził!”

„Całe Jej życie było nastawione na pracę w teatrze, szczególnie po śmierci męża – który najpierw przez wiele lat opiekował się Nią, a potem Ona z kolei wspaniale opiekowała się nim. Całe Jej życie wypełniał teatr. W życiu była osobą bardzo poważną, a przecież w swojej pracy wszystkich nas rozśmieszała, bawiła.”

„Przypuszczam, że wyobrażasz sobie, że będziesz mieć Biały Dom dla siebie, nieprawdaż? Lepiej go trzymaj, jak już dostaniesz. To bardzo miłe miejsce.”

„Nigdy nie czuj się bezpiecznie u boku kobiety, którą kochasz.”

„Nie chcę tylko słów. Jeśli to wszystko, co dla mnie masz, lepiej odejdź.”

„Byłem przy nim prawie czterdzieści lat. Najpierw przez dwanaście lat w Krakowie, a potem przez kolejnych dwadzieścia siedem w Rzymie. Zawsze przy nim. Zawsze u jego boku. A teraz, w chwili śmierci, poszedł sam. (…) Po tamtej stronie, kto mu towarzyszy?”

„Czasem nie wiesz, czy byłoby lepiej wam razem,
bo z ostatnich marzeń nie wyszło za wiele,
więc czemu tym razem miałoby się udać?”