„Ależ rozpacz nawiedza istoty w każdym wieku, nie uważa pani? Młodość to epoka wiecznej rozpaczy – rzekł szczerze.”

„Pani marszałek! Panie premierze! Szczerze? (Głos z sali: Szczerze, szczerze). Nigdy pana nie słucham.”

„Trzeba kiedyś przeżyć młodość. Wiek, w którym się na młodość decydujesz, nie ma znaczenia.”

„Ależ Pani redaktor, nie można takich rzeczy mówić.”

„Odpowiem na to pani szczerze:
– Jak mam brać panią, pani mnie nie bierze…”

„Prawdziwa młodość to przymiot, który zdobywa się z wiekiem.”

„Synu – rzekł Aslan do niego – znam cię od dawna. A ty mnie znasz? – Chyba nie, panie – odpowiedział dorożkarz. – W każdym razie nie tak, jak to się zwykle rozumie. Ale jeśli już mam być szczery, to jednak coś takiego czuję, jakbyśmy się już kiedyś spotkali. – To dobrze – rzekł Lew.”

„Rzeknij, Najjaśniejszy Panie: Jest Królestwo Polskie!”

„No przecież trzeba jakoś żyć! Młodość nie trwa wiecznie, a co potem?”

„Melancholia i smutek są już początkiem zwątpienia; zwątpienie jest początkiem rozpaczy; rozpacz jest okrutnym początkiem szeregu stopni prowadzących ku złu.”