„W trakcie spotkania z francuskimi czytelnikami, pewna starsza uśmiechnięta pani zapytała mnie, dlaczego moje pisanie jest takie pessimiste.”

„Starsza pani w londyńskiej restauracji zapytała moją córkę, czym zajmuje się jej tata. Odpowiedziała: „On jest piratem” - a ja byłem bardzo dumny z tej odpowiedzi.”

„Im starsza jest pani, tym świeższa.”

„Pewnego razu podszedł do niej przystojny, wysoki pan o blond włosach, tato skinął przyzwalająco, że mamusia może z nim zatańczyć. Ten pan zaczął się do niej zalecać, a w trakcie tańca powiedział:
– Jest pani taka piękna. – Nie mógł od niej oczu oderwać.
Mamusia uśmiechnęła się, bo której kobiety by to nie ucieszyło. Ale później ten piękny pan dodał:
– Interesowałoby mnie tylko, co ma pani wspólnego z tym Żydem?
– Trójkę dzieci.”

„Celem pisania jest idealizacja, ona odbywa się nawet, jeśli jej nie zamierzamy. Pisarz wymyśla pewne figury. Nie chce rozczarowywać czytelników. Ale to przede wszystkim mnie, a nie czytelnikowi, potrzebny jest taki mocny bohater.”

„Co ja mam z tobą zrobić? – zapytał.
– Kochaj mnie… – uśmiechnęła się do niego.”

„Panie, dlaczego teraz nie mogę pójść za Tobą? Życie moje oddam za Ciebie.”

„– Ile czasu zajmuje pani obmyślenie planu książki, zanim zacznie ją pani pisać? Czy może planuje pani w trakcie pisania?
– Trudno powiedzieć. Część szósta była zaplanowana od lat, ale zanim zaczęłam ją pisać, spędziłam dwa miesiące na sprawdzaniu planu i upewniając się, że wiem, co zamierzam zrobić, ucząc się na błędach – nie sprawdziłam planu do „Czary Ognia” i musiałam pisać na nowo jedną trzecią książki.”

„Krótkie pisanie bierze się z lenistwa czytelników.”

„Czy pani o mnie co pisze?
Jan i Janowa popatrzyli znowu na siebie, pokiwali głowami i uśmiechnęli się.
– Ej ty głupi dzieciaku! gdzieby tam pani miała do nas o tobie co pisać… przysłała ot pieniądze na utrzymanie twoje. Bądź wdzięczna i za to!”