„Moi rodzice to dzieci wojny. Lubię to sobie powtarzać, kiedy i mnie nie wychodzi pilnowanie ognia.”

„Moje najwcześniejsze wspomnienie to czucie się innym. Moi rodzice powiedzieli mi, że nie jestem jak reszta dzieci.”

„Nie lubię powtarzać sukcesów, lubię zajmować się innymi sprawami.”

„Po pierwsze, robić to, co się kocha. Po drugie, wierzyć w siebie. Ja od dziecka robiłam to, co lubię. Do niczego nie byłam zmuszana przez rodziców, a to jest ważne.”

„Nigdy dzieci nie mogą zrobić rodzicom takiego wstydu, jak rodzice dzieciom.”

„Rodzice mają dziś za mało dzieci, dzieci – za mało rodziców, ale wzajemnie mają się zupełnie dosyć.”

„Dzieci są takie jak ich rodzice.”

„Fakt rodzicielstwa nie jest gwarancją, że rodzice znają swoje dzieci, a dzieci – rodziców. To wymaga czasu.”

„Nie jest tak, że ja zostawiłam Polskę. Bo bardzo często przyjeżdżam. Co dwa, trzy miesiące. Czasami co miesiąc, w zależności od aktywności zawodowej. Ale na pewno moja rodzina bardzo tęskni. Moje dzieci, chociaż są już dorosłe. Ale przede wszystkim moi rodzice.”

„Wojny zaczynają się i kończą, ale moi Żołnierze pozostają wieczni.”