„Ale pan nie jest Dostojewskim – powiedziała zbita z tropu przez Korowiowa obywatelka.
-Skąd to można wiedzieć, skąd to można wiedzieć! - odrzekł Korowiow.
-Dostojewski umarł – oświadczyła obywatelka, ale jakoś niezbyt pewnie.
-Protestuję! - gorąco zawołał Behemot. - Dostojewski jest nieśmiertelny!”

„Proszę okazać legitymacje – powtórzyła obywatelka.
-Ślicznotko moja… - zaczął tkliwie Korowiow.
-Nie jestem ślicznotką – przerwała mu obywatelka.
-O, jakże tego żałuję – rozczarowanym głosem powiedział Korowiow, a następnie mówił dalej. - No cóż, jeśli sobie pani tego nie życzy, to nie musi być pani ślicznotką, chociaż byłoby to nader przyjemne.”

„(…) ze mną już tak jest, że skąd mam wiedzieć, co myślę, zanim tego nie powiem na antenie.”

„Pamiętam jak jednego dnia wróciłam z przedszkola… powiedziano mi, że to przedszkole. Potem dowiedziałam się, że pracowałam w fabryce przez dwa lata… Zawsze nad tym myślałam, było tam bardzo gorąco i wszyscy byli starsi ode mnie, ale skąd miałam wiedzieć?”

„Dostojewski chciał powiedzieć: ludzie mogą sobie mówić, co chcą, o przedsięwzięciu Raskolnikowa – że się nie udało z powodu niesprzyjających okoliczności czy z powodu zwykłej nerwowości samego przedsiębiorcy. Ale Bóg!”

„Julie Roksana (…) o wijącym się wężowo kroku, przeraźliwie bladej anemicznej twarzy ćpunki, mówię „ćpunki”, a co by powiedział kiedyś Dostojewski? co zamiast „ascetyczna” albo „święta?””

„Dostojewski chciał powiedzieć: ludzie mogą sobie mówić, co chcą, o przedsięwzięciu Raskolnikowa – że się nie udało z powodu niesprzyjających okoliczności czy z powodu zwykłej nerwowości samego przedsiębiorcy. Ale Bóg! – Bóg jest przeciwny zasadzie „cel uświęca środki” i Bóg ukarze nieposłuszeństwo przykazaniu „nie zabijaj”.”

„Oszczędź mi obleśnych, obrzydliwych szczegółów i powiedz, jak niby miałbym temu zaradzić.
Staruszka wzruszyła ramionami.
-A skąd niby mam wiedzieć?! Jestem wiedźmą, a nie poradnią małżeńską! Przynieś jej kwiaty, powiedz komplement, cokolwiek.”

„Czuję się winna i odpowiedzialna jako przedstawicielka zachodniego świata. Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za wojnę na Bliskim Wschodzie, cierpię z powodu bezsilności, bo jako obywatelka niewiele mogę zrobić.”

„Zapytałam dziecko niosące świeczkę:
– Skąd pochodzi to światło?
Chłopczyk natychmiast ją zdmuchnął.
– Powiedz mi, dokąd teraz odeszło – odparł. – Wtedy ja powiem ci, skąd pochodzi.”