Zofia Chądzyńska z domu Szymanowska – polska pisarka, tłumaczka, popularyzatorka literatury iberoamerykańskiej. Żona Bohdana Chądzyńskiego , później druga żona Stanisława Gajewskiego.
Absolwentka Wydziału Ekonomicznego Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W latach 1930-1934 była urzędniczką w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W latach 1934-1939 pracowała w biurze podróży Orbis. W czasie wojny była więźniarką Pawiaka , po wojnie przebywała we Francji , później na uchodźstwie w Maroku i Argentynie, gdzie prowadziła pralnię bielizny białej i zaprzyjaźniła się m.in. z Witoldem Gombrowiczem. Debiutowała w 1958 r. na łamach Twórczości.
Jej pierwsza książka “Ślepi bez lasek” ukazała się niemal równocześnie w Polsce po polsku i w Paryżu po francusku – we Francji opublikowana pod nazwiskiem Sophie Bohdan i ze zmienionym przez wydawcę tytułem “Comme une ombre qui passe”.
W 1960 roku powróciła na stałe do Polski, mieszkała w Warszawie. Zaprzyjaźniona z Julio Cortazarem, towarzyszyła mu m.in. w jego podróżach do Polski. Członkini Związku Literatów Polskich, Polskiego PEN Clubu i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Laureatka nagrody Związków Zawodowych CRZZ za książkę Życie za życie oraz nagrody Polskiego PEN-Clubu za przekłady literatury iberoamerykańskiej . W 1974 r. odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.
Na podstawie jej książki Wstęga pawilonu powstał film fabularny pt. Słońce w gałęziach , w reżyserii Ludmiły Niedbalskiej.
Źródło: Chemia
„Najlepiej myśli się patrząc na ogień, płynącą wodę albo na padający śnieg.”
Statki, które mijają się nocą
Źródło: Dorosnąć
