Wisława Szymborska: Na czasie cytaty (strona 3)

„Nic dwa razy się nie zdarza
i nie zdarzy. Z tej przyczyny
zrodziliśmy się bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny.”

„Czytamy listy umarłych jak bezradni bogowie,
ale jednak bogowie, bo znamy późniejsze daty.”

„Wisława kochała ludzi i lubiła ich kochać. Dlatego tak wiele i tak pięknie pisała o miłości.
Kochała życie, choć była to miłość bez złudzeń. Dlatego tak wiele, tak przenikliwie pisała o śmierci.”

„Podobno w przemówieniu pierwsze zdanie jest zawsze najtrudniejsze. A więc mam je już poza sobą…”

„Bez mojej woli nawet liść nie spadnie
ani źdźbło się nie ugnie pod kropką kopytka.

Jest więc taki świat,
nad którym los sprawuję niezależny?
Czas, który wiążę łańcuchami znaków?”

„Mój wyścig z suknią nadal trwa.
A jaki ona upór ma!
A jak by ona chciała przeżyć!”

„Nikt w rodzinie nie umarł z miłości.
Co tam było to było, ale nic dla mitu.”

„Nie znam roli, którą gram,
wiem tylko, że jest moja, niewymienna.”

„Nie ma od niej ucieczki,
bo w każdej nam towarzyszy.”

„Samokrytyczny szakal nie istnieje.
Szarańcza, aligator, trychina i giez
żyją jak żyją i rade są z tego.”

„Nie jest jak inne uczucia.
Starsza i młodsza od nich równocześnie.
Sama rodzi przyczyny,
Które budzą ją do życia.”

„Czasem to wielki pech być nieboszczykiem.”

„Zbudziłam się. Otwarłam oczy.
Dotknęłam świata jak rzeźbionej ramy.”

„Wolę brać pod uwagę nawet tę możliwość,
że byt ma swoją rację.”

„Przepaść nas nie przecina.
Przepaść nas otacza.”

„Historia zaokrągla szkielety do zera.
Tysiąc i jeden to wciąż jeszcze tysiąc.
Ten jeden, jakby go wcale nie było”

„Przechodniu, wyjmij z teczki mózg elektronowy
i nad losem Szymborskiej podumaj przez chwilę.”

„Żaden dzień się nie powtórzy,
Nie ma dwóch podobnych nocy,
Dwóch tych samych pocałunków,
Dwóch jednakich spojrzeń w oczy.”

„Radość pisania.
Możność utrwalania.
Zemsta ręki śmiertelnej.”