„Najwięcej doktorów na świecie.”
cytat przypisywany.
Źródło: Jan Miodek, Rozmyślajcie nad mową!, Prószyński i S-ka, Warszawa 1999, s. 30.
Stańczyk – błazen nadworny Jana Olbrachta, Aleksandra Jagiellończyka, Zygmunta Starego i Zygmunta II Augusta, znany z ostrego dowcipu.
Zarówno imię, nazwisko, jak i przebieg jego życia pozostają nieznane, a daty urodzenia i śmierci niepewne. Pochodził z podkrakowskich Proszowic. Słynął z ciętego dowcipu, nie oszczędzał władców w ocenie decyzji politycznych . Przez to uważany był za wielkiego patriotę, człowieka wykształconego i zorientowanego na arenie politycznej.
Był postacią często cytowaną przez literatów renesansowych – możliwe jest także , że pisarze ci przypisywali swoje słowa temu błaznowi. Pierwszym znanym utworem literackim, w którym pojawiła się postać Stańczyka, jest Dialog przeciw różnorodności i zmienności polskich strojów Klemensa Janickiego.
W niektórych dziełach literackich , poetyckich i malarskich Stańczyk ukazany jest alegorycznie, jako człowiek głęboko zatroskany o swój kraj.
„Najwięcej doktorów na świecie.”
cytat przypisywany.
Źródło: Jan Miodek, Rozmyślajcie nad mową!, Prószyński i S-ka, Warszawa 1999, s. 30.
„Gadzina skórę zmienia, a przecież kąsa jednako.”
Źródło: Wojciech Wrzesiński, Wokół stereotypów Niemców i Polaków, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1993, s. 272.
„Są to najprawdziwsi dworzanie i przyjaciele króla jegomości.”
kiedy królowi Zygmuntowi Staremu w czasie choroby przystawiano pijawki.
Źródło: Melania Sobańska-Bondaruk, Stanisław Bogusław Lenard (oprac.), Wiek XVI-XVIII w źródłach. Wybór tekstów źródłowych z propozycjami metodycznymi dla nauczycieli historii i studentów, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, ISBN 8301124385, s. 119.