Muhammad Zia-ul-Haq – pakistański zawodowy wojskowy i polityk. Uczestnik walk indyjsko-pakistańskich w 1965 i 1971. Od 1976 szef sztabu pakistańskich sił zbrojnych, przywódca zamachu stanu z 5 lipca 1977 r., w wyniku którego obalono premiera Zulfikar Ali Bhutto. W latach 1977-78 szef rządu i przewodniczący Rady Wojskowej, w latach 1978-88 prezydent.
Zdelegalizował partie polityczne, zawiesił konstytucję i wprowadził stan wyjątkowy. Opierając się na armii dążył do stworzenia w kraju podbudowanej islamem bezpartyjnej polityki. Bezwzględnie rozprawiał się z opozycją polityczną, m.in. skazując w marcu 1979 r. na śmierć przez powieszenie byłego premiera Zulfikara Bhutto. Jako gorliwy muzułmanin prawo Koranu uczynił wykładnią prawa państwowego . Zwolennik powstania islamskiej broni atomowej, jako przeciwwagi dla Indii. Znany był ze skrajnie ascetycznego trybu życia . Po ataku ZSRR na Afganistan w 1979 r. ogłosił, że Pakistan stał się państwem frontowym, narażonym bezpośrednio na imperializm komunistyczny. Rozpoczął wówczas akcję pomocy militarnej i finansowej dla afgańskich mudżahedinów. Udzielił także schronienia 3 milionom afgańskich uchodźców. Oprócz tego wspierał sikhijskich separatystów w Indiach i dostarczał im broń.
W 1985 r. zniósł stan wojenny, dopuścił do władzy polityków cywilnych i pozwolił na odrodzenie się opozycji. Zezwolił w 1988 r. na powrót do kraju Benazir Bhutto, córce powieszonego premiera. Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w katastrofie lotniczej.
✵
12. Sierpień 1924 – 17. Sierpień 1988