Maria Dąbrowska: Na czasie cytaty (strona 2)

„Kto odda się cały jednej wielkiej czy małej sprawie, w dodatku sprawie beznadziejnej, ten musi umrzeć w końcu za nią albo też przez nią.”

„Człowiek jest tajemnicą – z tajemnicy przybywa i w tajemnicę odchodzi.”

„Gdy miłość otwiera świat, otwiera go nawet nieszczęśliwa.”

„Wartość Polaka mierzy się stosunkiem do tego, co polskie nie jest.”

„Gdy nie stać nas na miłość, stać nas zawsze na zazdrość.”

„Czasem stary pisarz, świeżo przez nas poznany, staje się nowym.”

„Inteligencja jest tą przyprawą, która z najpospolitszych rzeczy robi cuda.”

„Historia rzadko ma coś wspólnego z elegancją.”

„Rewolucje zaczynają się nie od dołu, jak to się mniema powszechnie, ale od góry.”

„Despotyczna młodość łaknie aprobaty nawet od świata, który skazuje na zagładę.”

„Interes, władza, maszyna – te rzeczy nie widzą człowieka, potrzebują tylko masy.”

„Aniela zawsze była z rodzeństwa najładniejsza, lecz po zamęściu, w czarnej wiejskiej robocie i ona zordynarniała, zmarniała.”

„Człowiek może służyć czemuś, nigdy komuś.”

„Kto zna prawdę niewątpliwą, ten o nią nie zabiega, nie walczy, bo ta prawda walczy za niego.”

„Kto wszedł w cudze – tego łatwo wystraszyć.”

„Zwalczyć samemu pokusę może się wydawać zwycięstwem, lecz świadomość, że ktoś nie uległ pokusie, którą myśmy byli dla niego, boli jak niepowetowana porażka.”

„Za każdym Don Kichotem wszczynającym awantury idzie zawsze Sanszo Pansza, który je wykorzystuje.”

„Za silna dawka pobożności jest niebezpieczna.”

„Mężczyzna zdolny jest do zazdrości nawet wobec kamienia, który jego znudzona partnerka wyróżniła jako szczególnie piękny.”