Ludwik, książę Burgundii – delfin Francji.
Ludwik urodził się jako najstarszy syn Ludwika, delfina Francji i Marii Anny Bawarskiej. Jego dziadkiem od strony ojca był Ludwik XIV, król Francji, a dziadkiem od strony matki - Ferdynand Maria, elektor Bawarii. Ludwik wychował się razem ze swoimi młodszymi braćmi; Filipem, księciem Andegawenii i Karolem, księciem Berry. Kiedy Ludwik miał 8 lat zmarła jego matka, a ojciec, mimo że bardzo popularny wśród poddanych, zaszył się z dala od polityki w zamku w Meudon razem ze swoją kochanką. Książę Burgundii był złym i aroganckim młodym człowiekiem, który nikogo się nie słuchał. Zmienił się dopiero pod wpływem swojego nauczyciela - bardzo religijnego i pobożnego arcybiskupa Cambrai, François Fénelona.
Na początku 1702 Ludwik XIV pozwolił 20-letniemu Ludwikowi brać udział w posiedzeniach rady królewskiej. W 1711 zmarł ojciec Ludwika, a książę Burgundii został nowym delfinem . Aby uniknąć pomyłek zaczęto nazywać go Małym Delfinem. Ludwik znalazł się pod wpływem partii bigotów i został otoczony szczelnym kręgiem "przyjaciół" - znanych jako frakcja burgundzka . Wszyscy ci arystokraci pragnęli wprowadzić reformy, które odebrałyby jak najwięcej uprawnień monarsze absolutystycznemu na rzecz ministrów i rady królewskiej. Głosili utopijną ideę monarchy kontrolowanego przez arystokrację , władzy zdecentralizowanej i jak najrozleglejszych uprawnień przyznanych prowincjom. Stanowili opozycję dla Ludwika XIV, który ministrami mianował ludzi z ludu, czyli tzw. burżuazji. Książę Burgundii był pod tak wielkim wpływem frakcji, że gdyby został królem nie potrafiłby się przeciwstawić wprowadzeniu ich idei w życie.
Wikipedia
do swej żony Marii Adelajdy Sabaudzkiej, która przeczuwała swoją śmierć.
Źródło: Isabelle Bricard, Leksykon śmierci wielkich ludzi, tłum. Anita i Krzysztof Staroniowie, Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1998, ISBN 8305129713, s. 12.
