Krystyna Kersten: Prawo

„Żydom polskim zarzuca się brak patriotyzmu, współdziałanie z radzieckim okupantem, wrogie wobec Polaków zachowania, nie pamiętając, iż bezpośrednio przed wojną niemała część opinii publicznej, obóz rządzący i nacjonalistyczna opozycja dawały wyraz przekonaniu, że ludność żydowska winna opuścić kraj, co równało się odbieraniu jej prawa traktowania Polski jako Ojczyzny. (…) nie zwracając uwagi, że Żydzi, którzy napłynęli z Rosji pod koniec wieku dziewiętnastego (na Kresy Wschodnie), z Polską byli słabo związani i że w okresie niepodległości nie stworzono warunków, aby więzi te ukształtować i umocnić.”

Krystyna Kersten

Polacy-Żydzi-Komunizm. Anatomia półprawd 1939–1968
Źródło: s. 29.

O wojnie , O zachowaniu , O wieku , O ojczyźnie

„Reakcje środowisk żydowskich po marcowo-kwietniowej ewakuacji (Polaków z ZSRR) przekonały Stalina o skuteczności prowadzonej polityki i otworzyły pole do podburzania Żydów przeciw Polakom, Polaków przeciw Żydom. (…) Wykorzystując wzajemne resentymenty Polaków i Żydów, Stalin dążył do tego, by opinia światowa, alarmowana informacjami o antysemityzmie Polaków, nie reagowała na zamierzone i już częściowo realizowane pogwałcenie norm prawa międzynarodowego – aneksję połowy terytorium państwowego Rzeczypospolitej i narzucenie radzieckiego obywatelstwa obywatelom polskim, zamieszkałym na obszarze włączonym do ZSRR na mocy rozbiorowego paktu Ribbentrop-Mołotow.”

Krystyna Kersten

Polacy-Żydzi-Komunizm. Anatomia półprawd 1939–1968
Źródło: s. 55.

O zamieszkaniu

„(Sowiecka) perfidia wydaje się oczywista. Znając wzajemne urazy Polaków i Żydów, tworzono pole ostrego antagonizmu między nimi. Sprzyjała temu niechęć polskiej kadry oficerskiej do obecności Żydów w wojsku (Armii Andersa), paradoksalna gotowość wielu oficerów do rygorystycznego przestrzegania radzieckich zarządzeń, w istocie rzeczy wymierzonych nie przeciw Żydom, a przeciw państwu polskiemu. (…) Wprowadzenie różnic między obywatelami polskimi na podstawie podziału Polski sowiecko-niemiecką linią demarkacyjną z 1939 roku i odmówienia prawa polskim mniejszościom narodowym spełnienia obowiązków wojskowych wobec swego państwa było aktem politycznym, stwierdzającym wolę ZSRR aneksji wschodnich ziem Rzeczypospolitej Polskiej.”

Krystyna Kersten

Polacy-Żydzi-Komunizm. Anatomia półprawd 1939–1968
Źródło: s. 47.

„Pozostając w ojczystym kraju, a w licznych wypadkach była to świadoma decyzja. Żydzi – zarówno Żydzi-Żydzi, jak Polacy żydowskiego pochodzenia, wiązali ten wybór z nadzieją, iż nareszcie spełni się marzenie o Polsce, w której mniejszości narodowe rzeczywiście cieszyć się będą równymi prawami, i o polskości otwartej dla tych, którzy do niej przychodzą. (…) Egzystencjalne znaczenie tej nadziei było tak potężne, że zaślepiało. Ci, którzy chcieli uwierzyć, że siłą ustanowiona władza dokona pożądanego przeobrażenia kształtu polskości, zamykali oczy na gwałt, jaki się dokonywał, lub minimalizowali jego rozmiary i znaczenie. Nadzieja, spleciona z pamięcią przeszłości – i tej dawniejszej, sprzed wojny, i tej bliższej, z czasu Zagłady – spychała na drugi plan opory ideologiczne i polityczne. Tworzył się korzystny klimat dla przyjmowania haseł głoszonych przez obóz rządzący, zaczęła funkcjonować makieta reakcji, kojarząca sprzeciw wobec komunistycznej władzy z prawicą, nacjonalizmem, antysemityzmem.”

Krystyna Kersten

Polacy-Żydzi-Komunizm. Anatomia półprawd 1939–1968
Źródło: s. 86–87.

O wojnie , O nadziei , O decyzjach , O sile

„Niezależnie od stosunku do władz radzieckich, często zdecydowanie wrogiego, znaczna część Żydów uwierzyła, że to nie te władze, ale Polacy wzbraniają im prawa do służby w wojsku polskim.”

Krystyna Kersten

o reakcji na radzieckie zarządzenie z 1 grudnia 1941 pozbawiające mniejszości narodowe z Kresów Wschodnich polskiego obywatelstwa.
Polacy-Żydzi-Komunizm. Anatomia półprawd 1939–1968
Źródło: s. 48.