Konfucjusz: Szlachetny

„Szlachetny nawet w biedzie jest stanowczy. Prostak w biedzie nie zna hamulców.”

„Szlachetny odznacza się godnością, lecz nie dumą. Prostak bywa dumny, choć brak mu godności.”

„Czyż nie jest prawdziwie szlachetny ten, kto się nie smuci, choć się na nim ludzie nie poznali?”

„Człowiek szlachetny nie szafuje obietnicami, lecz czyni więcej niż przyrzekł.”

„Szlachetny człowiek wymaga od siebie, prostak od innych.”

„Człowiek szlachetny jedna sobie przyjaciół wykształceniem, a w doskonaleniu się pomagają mu przyjaciele.”

„Szlachetny kocha zgodę, lecz nie jest bezkrytyczny. Prostak jest bezkrytyczny, ale bynajmniej nie jest zgodny.”

„Szlachetny troszczy się o swe cnoty, a nie o to, że mu w biedzie żyć przyszło.”

„Człowiek szlachetny, który ma światem kierować, niczego z uporem trzymać się nie powinien ani niczego z góry odrzucać, a zawsze stawać po stronie tego, co prawe.”

„Szlachetny wielkie sobie stawia cele, prostak ku małym zdąża.”

„Człowiek szlachetny stara się, by inni byli dobrzy. Prostak czyni odwrotnie.”

„Człowiek szlachetny kieruje się sprawiedliwością. Człowiek mały – korzyścią.”

„Szlachetny mąż strzeże się trzech rzeczy: kiedy jego siły fizyczne nie osiągnęły pełni rozwoju, strzeże się płci; kiedy jego siły fizyczne są w rozkwicie, strzeże się zwady; kiedy w starości jego siły fizyczne się wyczerpują, strzeże się chciwości.”

„Człowiek szlachetny nie zna trosk ni lęku. O cóż się bowiem może troszczyć i czego ma się lękać, skoro w sobie żadnych ułomności nie znalazł?”

„Szlachetnemu łatwo usługiwać, ale trudno go uradować. Jeśli (usiłuje się) go uradować, ale nie na (słusznej) drodze, on się nie raduje, ale zatrudniając ludzi, uwzględnia ich zdolności. Pospolitemu trudno usługiwać, ale łatwo go uradować. Jeśli (usiłuje się) go uradować, choć nie na (słusznej) drodze, on się raduje, ale zatrudniając ludzi, szuka doskonałości.”