Iwan Krystew: Rząd

„Największym przegranym tego procesu (powstawania Europy dwóch prędkości) jest demonizowana jeszcze niedawno Komisja Europejska. Jeśli obecny trend będzie kontynuowany, władza przepłynie w całości do rządów kilku najsilniejszych państw, a KE będzie mogła co najwyżej rozdzielać jakieś skromne fundusze.”

Iwan Krystew

Źródło: rozmowa Michała Sutowskiego, Europa do przebudowy, krytykapolityczna.pl, 23 listopada 2011 http://www.krytykapolityczna.pl/Wywiady/KrastewEuropadoprzebudowy/menuid-77.html

O prędkości

„W Grecji, Portugalii, Hiszpanii czy Włoszech mamy do czynienia z postępującą i wymuszoną konstytucjonalizacją polityki gospodarczej – przecież to właśnie oznacza wprowadzanie reguł wydatkowych, progów deficytu czy długu publicznego. Tysiące ludzi demonstrują na ulicach, zmieniają się premierzy i rządy – ale nie ma to żadnego przełożenia na politykę gospodarczą. Protest społeczny może zmieść premiera, ale nie może przekształcić programu reform. Władza elit narodowych dramatycznie tu osłabła – ale to nie oznacza oczywiście, że opinia publiczna cokolwiek zyskała.”

Iwan Krystew

Źródło: rozmowa Michała Sutowskiego, Europa do przebudowy, krytykapolityczna.pl, 23 listopada 2011 http://www.krytykapolityczna.pl/Wywiady/KrastewEuropadoprzebudowy/menuid-77.html

O ludziach

„Paradoks polega na tym, że im więcej jednostka ma możliwości, tym mniej skłonna jest do podejmowania wspólnych działań. Jeśli jesteś przekonany, że sam sobie poradzisz, nie potrzebujesz innych, by coś zmienić. Gdy ludzie są wkurzeni na rząd, wolą go pozwać, niż dołączyć do partii politycznej albo założyć nową. Tyle że gdy przyszedł kryzys, okazało się, że możliwości wcale nie są takie duże. Że pojawiają się zmiany, które wcale ci się nie podobają, ale nie możesz im zapobiec – właśnie dlatego, że brakuje ci wpływu na politykę.”

Iwan Krystew

Źródło: rozmowa Katarzyny Wężyk, Arogancja elit, „Gazeta Wyborcza”, 5–6 października 2013.

O ludziach

„W czasie I wojny światowej odsetek zabitych na froncie wśród członków klasy wyższej był większy niż wśród pozostałych – studiujące na Oksfordzie czy Cambridge dzieciaki lordów wiedziały, że legitymizacja ich klasy wynika z tego, że są gotowi w pierwszym szeregu umrzeć za ojczyznę. W rządzie Tony’ego Blaira nie było polityka, którego dziecko walczyłoby w Iraku. A bankierzy z Wall Street, którzy wywołali kryzys, oburzali się, gdy pojawiły się postulaty odebrania im premii! Dzisiejsze elity dzięki swoim pieniądzom są oderwane od rzeczywistości i nie mają pojęcia, jak żyje reszta społeczeństwa. A reszta społeczeństwa im nie ufa, bo nie ma powodu.”

Iwan Krystew

Źródło: rozmowa Katarzyny Wężyk, Arogancja elit, „Gazeta Wyborcza”, 5–6 października 2013.

O pieniądzach , O wojnie , O dzieciach , O rzeczywostości