Hector Villa-Lobos – brazylijski kompozytor, pianista-samouk, najwybitniejszy XX-wieczny kompozytor brazylijski i najsławniejszy kompozytor Ameryki Południowej, jeden z największych znawców folkloru brazylijskiego.
W szóstym roku życia rozpoczął naukę gry na wiolonczeli pod kierunkiem ojca Raúla , nieco później próbował grać na fortepianie i klarnecie. Wbrew woli matki, w wieku 18 lat został wędrownym muzykiem. Zamieszkał u ciotki Zizinhi . Grywał zarobkowo w zespołach teatralnych, kawiarnianych i hotelowych. gdzie po raz pierwszy zetknął się z muzyką kompozytorów późnego romantyzmu. W latach 1905-13 uczestniczył w wyprawach naukowych do różnych stanów Brazylii i Amazonii, gdzie studiował folklor muzyczny plemion indiańskich. W 1913 poślubił pianistkę Lucílię Guimarães
W 1922 udaje się do Paryża na stypendium rządowe . Twórczość Lobosa zyskuje tu uznanie i powodzenie. W 1927 odbywają się w Paryżu dwa festiwale jego muzyki, w 1929 - koncert kompozytorski. Zetknięcie z twórczością Milhauda i podróże do Europy w latach dwudziestych umocniły jego upodobania muzyczne.
Po powrocie do Brazylii w 1930 r. Villa Lobos poświęcił się aż do końca życia nauczaniu i intensywnemu komponowaniu.
W 1931 został naczelnym inspektorem i dyrektorem wychowania muzycznego w szkołach w Rio de Janeiro. W 1936 reprezentował Brazylię na Międzynarodowym Kongresie Szkolnictwa Muzycznego w Pradze. Położył wielkie zasługi w organizację brazylijskiego szkolnictwa muzycznego, zrewolucjonizował tam metodę nauczania muzyki, biorąc za podstawę edukacji własny zbiór opracowań brazylijskich i innych melodii ludowych.
W 1919 r. poznał pianistę Artura Rubinsteina, który został wielkim admiratorem i propagatorem jego muzyki na całym świecie. Villa-Lobos napisał dla niego swój najdłuższy i najbardziej złożony utwór fortepianowy pt. Rudepoêma , będący portretem osobowości wielkiego pianisty. Premiera utworu miała miejsce w Paryżu 1927.
Wikipedia
Autorzy: Helen M. Bailey i A. Nasatir
Źródło: Jan Drohojowski, Ameryka Łacińska z bliska, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1968, s. 166.
