Franz Halder – generał pułkownik Wehrmachtu.
Franz Halder był synem generała-majora. Maximiliana Haldera, dlatego już zawczasu wytyczono dla niego ścieżkę kariery wojskowej. 14 lipca 1902 roku wstąpił do bawarskiej armii królewskiej jako podchorąży. Trafił do 3. Bawarskiego Królewskiego Pułku Artylerii Polowej „Prinz Leopold”. Na początku 1903 roku awansował na stopień chorążego. Potem na jeden rok został odkomenderowany do szkoły wojennej w Monachium. Po odbyciu kursu, 9 marca 1904 awansował na podporucznika. Następne lata spędził w 3. Bawarskim Królewskim Pułku Artylerii Polowej „Prinz Leopold”. Jesienią 1911 został oddelegowany do bawarskiej akademii wojennej. 7 marca 1912 został awansowany na porucznika.
W czasie I wojny światowej służył jako oficer sztabu generalnego. W chwili wybuchu wojny, pełnił funkcję oficera ordynansowego w sztabie III. Bawarskiego Korpusu Królewskiego. Za śmiały wypad rozpoznawczy otrzymał Krzyż Żelazny I klasy. Na początku 1915 został mianowany oficerem Ib w sztabie 6. Bawarskiej Dywizji Piechoty. Stanowisko zajmował przez prawie dwa lata, a w międzyczasie, 9 sierpnia 1915, został kapitanem. Pod koniec grudnia 1916 roku został oficerem Ia w sztabie 5. Bawarskiej Dywizji Piechoty Wiosna 1917 roku został przeniesiony do sztabu 2. Armii. Od lata 1917 służył w sztabie generalnym 4. Armii. Jeszcze latem 1917 roku został przeniesiony do sztabu naczelnego dowódcy na wschodzie jako oficer sztabu generalnego. Pod koniec października został przeniesiony do XV. Bawarskiego Korpusu Rezerwowego. Od końca 1917 służył, również jako oficer sztabu generalnego, w sztabie generalnym Grupy Armii Następcy Tronu Ruprechta. W toku pierwszej wojny światowej nadano mu obydwa krzyże żelazne i inne ordery.
Po wojnie został przyjęty do wojsk lądowych Rzeszy. Trafił do oddziału szkoleniowego Ministerstwa Reichswehry. Latem 1920 otrzymał przeniesienie do komendantury Monachium. 1 października 1921 został oficerem sztabu generalnego w sztabie 7. Dywizji Reichswehry. Był tam również instruktorem taktyki na kursach pomocników dowódców. Funkcję wykonywał przez dwa lata. 1 października 1923 roku został mianowany dowódcą 4. Baterii 7. Pułku Artylerii. Wiosną 1924 został awansowany na majora. Starszeństwo ustalono mu na 1 kwietnia 1923 roku. 1 grudnia 1925 został mianowany oficerem Ia w sztabie 7. Dywizji Reichswehry. 1 lutego 1929 został podpułkownikiem. Teraz został z powrotem przeniesiony do Ministerstwa Reichswehry. Rozpoczął pracę w oddziale szkoleniowym wojsk lądowych Urzędu ds. Wojsk. 1 października 1931 roku został szefem sztabu 6. Dywizji Reichswehry. 1 grudnia 1931 został awansowany na stopień pułkownika. W czasie rozwijania Reichswehry, 1 października 1934 roku został mianowany VII. Dowódcą Artylerii, otrzymał też awans na stopień generała-majora. Po rozkamuflowaniu pododdziałów, 15 października 1935 został dowódcą 7. Dywizji Piechoty. W tym czasie walczył z ingerencjami ze strony NSDAP i opowiadał się za powrotem następcy tronu Ruprechta. Jako dowódca dywizji, z dniem 1 sierpnia 1936 otrzymał stopień generała-porucznika. Jesienią 1936 roku został przeniesiony do naczelnego dowództwa wojsk lądowych. Przygotowywał m.in. wielkie manewry Wehrmachtu w 1937 roku. Halder opracował również nowe koncepcje operacyjnej mobilności wojsk pancernych i nakazał przetestować innowacje w dowodzeniu czy aprowizacji wojska. 12 października 1937 został mianowany II. Nadkwatermistrzem naczelnego dowództwa wojsk lądowych. Jako taki z dniem 1 lutego 1938 awansował na stopień generała artylerii. 1 marca 1938 roku został mianowany I. Nadkwatermistrzem. W 1938 roku został szefem Sztabu Generalnego wojsk lądowych, w miejsce generała Ludwiga Becka, który został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska. Choć był przeciwny Hitlerowi i rozważał otwarte sprzeciwienie się jego planom militarnym, w końcu nie odważył się na sprzeciw i stopniowo dał się wciągnąć w jego zamierzenia. Brał czynny udział w przygotowaniach do kolejnych agresji: kierował pracami nad planami działań operacyjnych przeciwko Polsce w roku 1939, Norwegii , Europie Zachodniej i niedoszłej inwazji na Wielką Brytanię w roku 1940, przeciw Grecji oraz Jugosławii w roku 1941. Pod jego kierownictwem opracowano plan Barbarossa agresji na Związek Radziecki. Uważa się, że w znacznym stopniu przyczynił się do pierwszych zwycięstw na froncie wschodnim.
Został zdymisjonowany 24 września 1942 roku ze względu na odmienne od Hitlera koncepcje strategiczne – nie zgadzał się na przesunięcie części sił w celu zajęcia Stalingradu. Po zamachu na Hitlera 20 lipca 1944 roku został aresztowany i wysłany do obozu koncentracyjnego we Flossenbürgu, a następnie w do Dachau. Wyszedł na wolność po zajęciu obozu przez wojska amerykańskie w roku 1945.
W roku 1949 wydał książkę Hitler als Feldherr, w której poddał miażdżącej krytyce Hitlera jako wodza i stratega. Autor Dziennika wojennego . Po zakończeniu wojny przez wiele lat pracował w wydziale historycznym armii amerykańskiej.
Zmarł 2 kwietnia 1972 roku w Aschau .
Wikipedia
✵
30. Czerwiec 1884 – 2. Kwiecień 1972
