Doris Lessing cytaty

strona 4

„Począwszy od pewnego wieku – dla niektórych nadal bardzo młodego – nie ma już nowych ludzi, zwierząt, marzeń, twarzy, wydarzeń: wszystko działo się przedtem, wszystkich kiedyś już widziałam – w innych maskach, inaczej ubranych, należących do innych narodowości, o innym kolorze skóry, ale to ci sami, ciągle ci sami. Wszystko jest echem i powtórzeniem; nawet żal stanowi tylko nawrót czegoś dawno wyrzuconego z pamięci, co wyraża się niewiarygodnym bólem, przepłakanymi dniami, samotnością, świadomością zdrady.”

„Kobiety dlatego są takimi tchórzami, że tak długo były na wpół zniewolone. Liczba kobiet gotowych bronić tego, co naprawdę myślą, czują, czego doświadczają z ukochanym mężczyzną, jest wciąż niewielka. Gdy mężczyzna powie: Jesteś niekobieca, agresywna, odbierasz mi męskość – większość kobiet ucieka jak piesek, w którego ktoś cisnął kamieniem. Wierzę, że każda kobieta, która wychodzi za mężczyznę stosującego takie groźby, albo w jakikolwiek sposób traktuje go poważnie, zasługuje na wszystko, co ją spotyka.”

„To kwestia godzin. Jeszcze kilka i ten skarbczyk wspomnień i doświadczeń rozpłynie się w nicości. To potworne, że istota ludzka, która jakimś cudem przetrwała tyle dziesięcioleci wojen, chorób i wypadków, umiera w końcu i nic po niej nie pozostaje.”

„Czytałam o tym uczuciu, o tym jak rozległość i cisza Afryki potrafią skondensować się pod palącym odwiecznym słońcem i zmaterializować w umyśle, a wtedy nawet ptaki zdają się krzyczeć złowróżebne, a drzewa i skały emanować groźną aurą. Człowiek zaczyna poruszać się ostrożnie, jakby się bał zbudzić coś starego i złego, coś mrocznego, wielkiego i gniewnego, co może nagle powstać i zaatakować go od tyłu. Patrzy na gąszcz drzew i wyobraża sobie zwierzęta, które mogą się tam czaić; patrzy ze zgrozą na rzekę (…), tworzącą rozlewiska tam, gdzie nocą przychodzą zaspokoić pragnienie antylopy, a krokodyle chwytają je za aksamitne pyski i wciągają w głębię.”

„Zrzędząca baba w domu to jak pchła na ciele – można się podrapać, ale ona zawsze przeskoczy w inne miejsce, i człowiek nie zazna spokoju, dopóki jej nie zabije.”

„Trzeba zrozumieć jedno: recenzenci przeważnie kierują się emocjami. Zapewne powinni wyważać, harmonizować, myśleć, oceniać, lecz często tylko poruszają uczucia.”

„Moje wczesne dzieciństwo zostawiło we mnie rany na długie lata. Jest to dramatyczne stwierdzenie i w gruncie rzeczy dość niesmaczne (…).”

„Prawdziwe, dobre książki, te, które naprawdę wyznaczają model, nadają ton narodowemu piśmiennictwu czy kulturze, zawsze były i będą przeznaczone dla mniejszości. Żadna skala „promocji” nie zmieni takiej książki w bestseller.”

„Niemożliwe jest opisanie życia pisarza, bo jego prawdziwej części nie da się zapisać.”

“This world is run by people who know how to do things. They know how things work. They are equipped. Up there, there's a layer of people who run everything. But we — we're just peasants. We don't understand what's going on, and we can't do anything.”

“Pearls mean tears.”

“I knew, and it was an illumination — one of those things one has always known, but never understood before — that all sanity depends on this: that it should be a delight to feel the roughness of a carpet under smooth soles, a delight to feel heat strike the skin, a delight to stand upright, knowing the bones are moving easily under flesh. If this goes, then the conviction of life goes too. But I could feel none of this. … I knew I was moving into a new dimension, further from sanity than I had ever been.”