Danuta Brzosko-Mędryk: Nasi

„Zawsze mówiłam i mówię, że nie można było przeżyć obozu, Pawiaka bez pomocy i bez przyjaźni, która pozwalała przetrwać najgorsze sprawy, najcięższe przeżycia i która dawała moc (…) Wyniosłam z moich przeżyć z okresu wojny świadomość, że człowiek jest bardzo mocny, że musi mieć oparcie w innych ludziach. (…) Słowa patriotyzm i Ojczyzna (…) myśmy tych słów nie nadużywały. Ojczyzna tak, częściej, ale słowo patriotyzm… ono było w naszym otoczeniu, ono było w nas, w sposobie życia innych, w stosunkach między ludźmi…”

Danuta Brzosko-Mędryk

o przeżyciach obozowych, przyjaźni i patriotyzmie.
Źródło: Przyjaźń, która dawała moc. Pamięci Danuty Brzosko-Mędryk (1921-2015) http://www.ravensbruck.pl/pl/ciekawostki/danuta-brzosko-medryk, ravensbruck.pl

O pomocy , O wojnie , O ojczyźnie , O przyjaźni

„Prowadzono nas ulicą Śniadeckich i Koszykową, do gestapo w alei Szucha. Nie spotykany dotąd pochód wzbudził sensację na ulicach. Odważniejsi, szczególnie mali chłopcy, kilkakrotnie przechodzili obok nas, niemal ocierając się, aby uzyskać informacje, kogo powiadomić o naszym aresztowaniu. Nic dziwnego, że wieść o nim obiegła Warszawę lotem błyskawicy.”

Danuta Brzosko-Mędryk

o drodze uwięzionych do kwatery niemieckiego gestapo na alei Szucha w Warszawie.
Źródło: Danuta Brzosko-Mędryk, Niebo bez ptaków, Warszawa 1975, s. 23

„Dopiero 18 stycznia dojechaliśmy na miejsce, bo długo nas trzymali na postojach. O godzinie 5 lub 6 rano nas odryglowali. To był straszny hałas, który kojarzył mi się z zamknięciem bramy Pawiaka – odryglowanie, a potem odsunięcie tych sztab. Zrobił się niesłychany harmider, wrzask Niemców, szczekanie psów, krzyki mężczyzn, nawoływania kobiet. (…) Był to barak, potem okazało się, że widzimy przez okno (które nie miało szyb) wielki teren, przesuwające się światło i jakieś postaci. Zanim rzuciłyśmy się by zająć miejsce musiałyśmy znaleźć nasze przyjaciółki z Pawiaka, więc zaczynałyśmy się nawoływać. To nasze nawoływanie, przepychanie się w kierunku wolnego miejsca było jednocześnie bardzo przykre, bo tego nie było nigdy w żadnej celi na Pawiaku, w celach panowała na ogół cisza już wieczorem. A tu było coś dziwnego, my wszystkie poddałyśmy się temu szaleństwu. Ja wybiegłam z Alą Dańską na poszukiwanie sienników. Zobaczyłyśmy puste baraki i wbiegłyśmy do nich. Tam miałam pierwszą sprzeczkę, nawymyślałam kobiecie, która chciała mi wyrwać siennik. Był to nieprzyjemny moment, ale triumfalnie z Alą wyniosłyśmy ten siennik, na którym cała nasza szóstka kładła potem głowy. Rano zobaczyłyśmy, że tylko na kawałku podłogi są położone deski. W oknie, przy którym spałyśmy, nie było szyb. Włosy Uli Biderman dosłownie przymarzły, bo w nocy było dwadzieścia kilka stopni mrozu, tuliłyśmy się jedna do drugiej.”

Danuta Brzosko-Mędryk

o uwięzieniu w obozie niemieckim KL Majdanek.
Źródło: Przyjaźń, która dawała moc. Pamięci Danuty Brzosko-Mędryk (1921-2015) http://www.ravensbruck.pl/pl/ciekawostki/danuta-brzosko-medryk, ravensbruck.pl

O szaleństwie , O świetle , O ciszy , O kobietach