Antonina Zachara-Wnękowa: Biały

„Czasem bałwan słuchając (…) muzyki mówił cicho:
– Ja to znam, ja tam byłem. – A wtedy ciemne drobne bazie, wiszące na białej brzozie oblanej światłem księżyca, szeptały:
– Byłeś tam rosą na liliowych fiołkach i przylaszczkach.
Czasem znów przy innej pieśni mówił:
– Ja to znam, ja tam byłem – a wtedy bazie znowu potwierdzały:
– Byłeś pianą przy kaczeńcach.
Gdy muzyka tętniła, jakby deszcz padał, szeptał:
– Ja to znam, ja tam byłem.
– Byłeś kroplami deszczu, które przywróciły życie krzaczkowi barwinku – szeptały bazie.”

Antonina Zachara-Wnękowa

Baśnie spod Gorców
Źródło: Bałwan

O życiu , O muzyce , O czasie

„Nad starymi świerkami drżała promienna gwiazda i oświetlała siedzącego na pniu mężczyznę. Można było osądzić, że jest siwy, ale nie był siwy. I starym się wydawał, ale nie był stary. Sfałdowana szata spływała mu z ramion po same stopy. Na kolanach miał olbrzymią otwartą księgę i pisał w niej białym, gęsim piórem. Maczał je w trzech szklanych kałamarzach, które trzymały w łapkach siedzące na pobliskich gałązkach świerczka wiewiórki. W jednym kałamarzu był atrament złoty, w drugim czerwony, a w trzecim czarny. Obok mężczyzny stał silny młodzieniec i pochylał się z lekka nad księgą. Złote włosy w miękkich puklach opadały mu na ramiona. Błękitny płaszcz, spod którego wybłyskiwała biała koszulka, fałdował przy każdym ruchu. Trochę dalej, przywiązany do dębu, niecierpliwił się biały koń.”

Antonina Zachara-Wnękowa

siedzący na pniu mężczyzna to Czas, młodzieniec to jego posłaniec – Nowy Rok. Złotym atramentem Czas zapisywał głoski, kiedy Nowy Rok przybywał do ludzi, czarnym wpisał do swojej księgi ostatnie słowa dyktowane przez ustępujący Rok, który uskarżał się, że nikt nie chce naśladować czynów najszlachetniejszych ludzi, a „we wzajemnej walce podarto proporzec z ich świetlistymi imionami” – co Czas zapisał czerwonym atramentem.
Baśnie spod Gorców
Źródło: Baśń o Nowym Roku

O ludziach , O gwiazdach , O czasie , O walce

„(…) każdego dnia dwaj bracia Świt i Poranek przyjeżdżali z otchłani nocy na lekkich, białych koniach i zatrzymywali się przy źródle. Jeden z nich zeskakiwał z konia i przyklękając na jedno kolano napełniał wodą szklany kielich aż po sam brzeg. Podając go bratu, wsiadał na konia i obaj, pnąc się pod górę, jechali na powitanie Słońca.”

Antonina Zachara-Wnękowa

Baśnie spod Gorców
Źródło: Baśń o źródle

O górach , O wodzie , Koń