Alice Munro cytaty

„W tamtym okresie musiałam czasami pomagać ojcu, bo brat był jeszcze na to za mały. Pompowałam świeżą wodę i chodziłam tam i z powrotem wzdłuż kojców, czyszcząc pojemniki i napełniając je. Lubiłam to zajęcie. Taka praca wydawała mi się ważna, ceniłam też samotność, która się z nią wiązała. Później, gdy podrosłam, musiałam więcej pomagać mamie, czego nie znosiłam. Zajęcia domowe wykonywałam z rozżaleniem i wciąż rzucałam zjadliwe uwagi.”

„Kiedy miałam pięć lat, moim rodzicom urodził się chłopiec, a mama powiedziała, że zawsze marzyłam o braciszku. Skąd przyszła jej do głowy taka myśl, nie mam pojęcia. Długo się nad tym rozwodziła, wysuwając same zmyślone argumenty, które ciężko było mi jednak odeprzeć.”

„Dawniej lubiłam zaczepki, unosiłam siennik i groziłam młodszej siostrze, że jej zrobię krzywdę, a ona leżała bezradnie i nic mi nie mogła zrobić. Prawdę mówiąc, siostra – na imię miała Catherine – nie była tak zupełnie bezbronna. Naciągała na głowę kołdrę, a ja czekałam, aż zacznie się dusić albo z ciekawości odsłoni twarz i będę mogła na nią na przykład napluć lub przynajmniej udać, że to robię, i ją zezłościć.”

„Mogłabym ją udusić – nie zdołałam się jednak powstrzymać. I tych słów nie dało się już cofnąć, nie było powrotu do obrazu mojej osoby, jaki wcześniej istniał. Ojciec to usłyszał. Pojął, że uważam siebie za zdolną, by udusić małą Catherine we śnie, całkiem bez powodu.”

„Jako chłopiec ojciec wolał być traperem niż pomagać na farmie albo chodzić do szkoły średniej - chciał się również wzbogacić. Uchwycił się tej myśli i sądził, że zdoła wytrwać przy swoim planie na całe życie. Wszystko, co zarobił, inwestował w fermę lisów, do czego dokładała się również matka ze swojej pensji nauczycielskiej.”

„Po czterdziestce ujawniły się u mamy początki choroby Parkinsona. Początkowo nie wyglądało to najgorzej. Matce z rzadka tylko uciekały oczy, a z powodu nadmiaru śliny, wypływającej czasami w sposób niekontrolowany, meszek wokół ust stawał się bardziej widoczny.”

„Matka ucinała sobie drzemkę i jeśli miała szczęście, maluchy również zasypiały. Kiedy wstawała, zakładała nową sukienkę, jakby czekało ją spokojne popołudnie, przeznaczone na relaks. W rzeczywistości było to zmienianie pieluch, a także owo mało stosowne zajęcie, które zawsze starałam się ignorować i omijać wzrokiem, kiedy to najmniejsze z dzieci, przystawione przez matkę do piersi, łapczywie ssało mleko.”

„Kobieta robiła naprawdę niesamowite wrażenie. Nigdy bym nie pomyślała, że będąc starym, można prezentować się tak wytwornie, być mocnej budowy, ale mieć także mnóstwo wdzięku, prowokować, a zarazem wyglądać godnie i dostojnie. Ktoś mógłby ją nazwać bezwstydnicą i zdaje się, że moja matka później tak właśnie się o niej wyraziła – w charakterystyczny dla siebie, wyniosły sposób.”

„Moja matka przed urodzeniem mnie dwukrotnie poroniła. Dlatego kiedy już przyszłam na świat w 1931 roku, musiała odczuwać pewną satysfakcję.”

„Przez długi czas pamiętałam brzmienie ich głosów. Wiele o nich rozmyślałam.(…) Bez wątpienia nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby mężczyzna zwracał się do kobiety w ten sposób, uważał ją za tak wspaniałą i niezwykłą istotę, że wszelkie przejawy nieuprzejmości względem niej traktował nieomal jak naruszenie prawa, jak grzech.”

„Moje włosy – odpowiednio zwilżone i uformowane w długie pukle – przypominały tłuste kiełbaski. Pozbywałam się tych loków codziennie w drodze do szkoły. Mówiłam mamie, że inni nie noszą takich fryzur, a ona odpowiadała, że nie mają tyle szczęścia.”

„O niektórych postawach i decyzjach mówi się, że są niewybaczalne albo też, że my sami nie potrafimy ich sobie wybaczyć. Ale i tak postępujemy w ten sposób… bezustannie.”

„Kiedy byłam młoda, wszystkie dramatyczne wydarzenia, takie jak poród albo ostre zapalenie wyrostka robaczkowego, następowały w czasie burzy śnieżnej. Drogi były nieprzejezdne, zresztą samochodu i tak nikt by nie odkopał z przydomowej zaspy, więc zaprzęgało się konie i saniami jechało do szpitala w mieście. Całe szczęście, że była taka możliwość, a wojna i racjonowanie paliwa doprowadziły do tego, że wykorzystywano taki transport przez jakiś czas.”

„I sama już nie wiem, jak długo o nich myślałam. W zimnej, ciemnej sypialni kołysali mnie do snu. Za każdym razem udawało mi się przywołać ich twarze i głosy – z tą jednak różnicą, że wówczas były przeznaczone tylko dla mnie, ponieważ osoby trzecie zostały z moich wyobrażeń usunięte. Dłonie lotników błogosławiły teraz moje własne chude uda, a głosy zapewniały mnie, że ja również zasługuję na miłość.”

„Takich okresów nie tyle się żałowało, ile się je skreślało. I wydawało mi się, że teraz jakaś część mnie - chora część? - została skreślona. (…) Zahibernowałam się i wegetowałam w postaci dawnego ja: upartego jak osioł, niekobiecego, nieracjonalnie skrytego. (…) Nie byłam dziwolągiem. Byłam normalna.”

“I can't play bridge. I don't play tennis. All those things that people learn, and I admire, there hasn't seemed time for. But what there is time for is looking out the window.”

“She would live now, not read.”

“The thing is to be happy,' he said. 'No matter what. Just try that. You can. It gets to be easier and easier. It's nothing to do with circumstances. You wouldn't believe how good it is. Accept everything and then tragedy disappears. Or tragedy lightens, anyway, and you're just there, going along easy in the world.”

“The conversation of kisses. Subtle, engrossing, fearless, transforming.”

“People are curious. A few people are. They will be driven to find things out, even trivial things.”

“Never underestimate the meanness in people's souls… Even when they're being kind… especially when they're being kind.”

“Always remember that when a man goes out of the room, he leaves everything in it behind… When a woman goes out she carries everything that happened in the room along with her.”

“In your life there are a few places, or maybe only the one place, where something happened, and then there are all the other places.”

“Because if she let go of her grief even for a minute it would only hit her harder when she bumped into it again.”

“You cannot let your parents anywhere near your real humiliations.”

“Moments of kindness and reconciliation are worth having, even if the parting has to come sooner or later.”

“Why is it a surprise to find that people other than ourselves are able to tell lies?”

“She was learning, quite late, what many people around her appeared to have known since childhood: that life can be perfectly satisfying without major achievements.”

“He never wanted to be away from her. She had the spark of life.”

“Love removes the world for you, and just as surely when it's going well as when it's going badly.”

“Life would be grand if it weren't for the people.”

“People’s lives, in Jubilee as elsewhere, were dull, simple, amazing, and unfathomable – deep caves paved with kitchen linoleum.”

“They were all in their early thirties. An age at which it is sometimes hard to admit that what you are living is your life.”

“For we did makeup. But we didn't forgive each other. And we didn't take steps. And it got to be too late and we saw that each of us had invested too much in being in the right and we walked away and it was a relief.”

“Few people, very few, have a treasure, and if you do you must hang onto it. You must not let yourself be waylaid, and have it taken from you.”

“My head was a magpie's nest lined with such bright scraps of information.”

“What she wants to do if she can get the time to do it, is not so much to live in the past as to open it up and get one good look at it".”

“Every year, when you're a child, you become a different person.”

“You think that would have changed things? The answer is of course, and for a while, and never.”

“We say of some things that they can't be forgiven, or that we will never forgive ourselves. But we do--we do it all the time.”

“There were people whom you positively ached to please. If you failed with such people they would put you into a category in their minds where they could kee you and have contempt for you forever.”

“It almost seemed as if there must be some random and of course unfair thrift in the emotional housekeeping of the world, if the great happiness--however temporary, however flimsy--of one person could come out of the great unhappiness of another.”

“Who can ever say the perfect thing to the poet about his poetry?”

“And now such a warm commotion, such busy love.”