Adam Tadeusz Stanisław Naruszewicz – polski jezuita, nadworny historyk i poeta, dramatopisarz i tłumacz, biskup smoleński w latach 1788-1790, biskup łucki w latach 1790-1796, sekretarz Rady Nieustającej w latach 1781-1786, pisarz wielki litewski w latach 1781-1788, senator. Ojciec polskiego klasycyzmu. Już za życia nazywano go „polskim Horacym” i spadkobiercą Jana Kochanowskiego.
„Bo w Polsce złota wolność pewnych reguł strzeże:
Chłopa na pal, panu nic, szlachcica na wieże.”
Źródło: O prawdziwym szlachectwie. (Szlachetność), w: Wybór poezyj, wyd. S. Lewental, Warszawa 1882, s. 361.
„Głupi…
Kto języka nie umie, a książki tłumaczy.”
Źródło: Księga aforyzmów, myśli, zdań, uwag i sentencji ze stu pisarzy polskich wybranych, wyboru dokonał Władysław Bełza
„Żaden kraj cudzéj potęgi nie zwabił,
Który sam siebie pierwéj nie osłabił.”
Źródło: Głos umarłych, w: Wybór poezyj, wyd. S. Lewental, Warszawa 1882, s. 268.
