Cytaty na temat rosół

„Benzyna po osiem złotych jeszcze przed końcem roku.
Mejl od Homera, zwiększ długość swojego eposu.
Grad wielkości grejpfruta uszkodził mózg posła.
Nagranie pijanej w sztok pijącej własny rosół.”

„Jeśli Mariusz Kamiński kieruje służbą specjalną, która zajmuje się określonym tematem, to powinien wiedzieć, że premier wcześniej zlecił prace nad nową ustawą, a przynajmniej nad założeniami do nowej ustawy, czyli tak naprawdę proces legislacyjny toczył się gdzieś z boku. Być może można było poczekać, być może można było te działania operacyjne rozszerzyć, przeprowadzić je bardziej profesjonalnie, bo tak naprawdę co my mamy. Mamy Chlebowskiego, który opowiada rzeczy przez telefon, które wszyscy czytaliśmy, mamy ministra Drzewieckiego i akcję Rosół, potencjalny przeciek. Tak prawdę mówiąc, nic z tego nie wynika na tą chwilę, z tych działań tylko CBA mówię, bo ilość innych dokumentów poszerza obserwację, poszerza.”

„Nie wystarczy robić pozy i zjeść rosół z mieszkańcami wsi. Trzeba jeszcze to środowisko rozumieć, a jeżeli Hofman mówi, że mu przeszkadzają chłopi na salonach, to jest żałosne. Oznacza to, że jest tchórz zwyczajny i boi się zwykłych, prostych chłopów w Sejmie.”

„Jestem pewien, że Mariuszowi Sordylowi nie jest zimno, bo jest rozgrzany jak niedzielny rosół.”

„To już kolejna stulatka w Bytomiu w tym roku. (…) Dzisiaj wspólnie ze wspólnotą parafialną Świętego Jacka dziękowaliśmy Panu Bogu za dar jej życia. Odśpiewaliśmy uroczyste „Te Deum Laudamus”. Po Eucharystii solenizantka przyjmowała życzenia.(…) Był rosół, kluski, rolady i modro kapusta. Pani Elżbieta zjadła pięć klusek, wspominając, że świętej pamięci mąż zjadał osiem.”

„Rozumiesz, jestem na obiedzie. Ciocia jedna – żabocik, druga – surducik, normalnie, srebro, wiesz, jak najbardziej, rozumiesz mnie, o co mnie chodzi. I jedna z cioć uprzejmie mówi: „Zdzisieńku, jak tam u was w teatrze?” Tu rosół, sztuka mięsa, jak najbardziej, nie wiem, czy wiesz, o co mnie chodzi. I jedna z cioć uprzejmie mówi: „Zdzisieńku, jak to tam u was w teatrze?” Tu rosół, ja mam kaca, nie wiem, czy wiesz, o co mnie chodzi. No wie ciocia, jak główna rola – to nie, ale jak mniejsza – to i mniej tekstu się trzeba nauczyć, to człowiek ma więcej czasu, nie wiem, czy ciocia wie, o co mnie chodzi. No to przecież w teatrze są koleżanki i koledzy, garderoba męska i żeńska. Zanim reżyser, zanim tego, to się pójdzie – czy do żeńskiej, czy do męskiej – z kolegą, prawda, czy z koleżanką. Troszeczkę sobie popijemy, no nie za dużo, bo za chwilę próba, prawda? To popróbujemy, potem obiad, no potem, proszę cioci, to idziemy, jest taki klub dla aktorów SPATiF. No tam są koleżanki rozwiedzione, często mają wolne mieszkania. To człowiek sobie popije, jak duża rola – to nie, ale jak mniejsza – to tę seteczkę, pójdzie sobie do koleżanki, rozpusta absolutna. No a potem, proszę cioci, mamy przedstawienie. No jak duża rola – to nie, a jak mniejsza – to jeszcze jeden kieliszeczek, człowiek coś powie ze sceny, potem SPATiF, znów rozpusta, a w poniedziałki to mamy wolne.”

„Podnosząc pokrywkę garnka z rosołem
widzę kury rozgrzebujące słomę na podwórzu.
Patrząc na kury widzę rosół.”

„Co by było, gdyby nie zginął w powstaniu warszawskim? Kogo obchodziłby gruby, stary Baczyński jedzący rosół z makaronem?”

„(…) matka, jaką chciała mieć; która słysząc, że jej córka jest poważnie chora, rzuci wszystko i przeleci ponad dziesięć tysięcy kilometrów, by w poniedziałkowy poranek zabrać ją do szpitala na początek chemoterapii. Początek nowego życia. Matka, która przyjdzie, posprząta, ugotuje rosół z kury, wypierze ręczniki; matka, która będzie umiała porozmawiać z lekarzami, przeczyta wyniki wszystkich badań, przygotuje dla Lily kąpiel, choć Lily nienawidzi kąpieli, i będzie czekać cierpliwie do dnia, aż jej córka będzie już na tyle silna, by wziąć prysznic.”

„Jakoś dziwnie tej doby nie mógł usnąć tylko Spirydion Rosenkranz. Nie mógł, bo jego ciało dotknęła, szalejąca w owym czasie po całej okolicy, epidemia dekapitacji. Mieszkanie na Kociej przypominało rzymskie Koloseum z okresu największego prześladowania chrześcijan. Głowa bezradnie spoczywała w rondlu na rosół, nogi przemierzały przedpokój w różnych kierunkach, ręce kartkowały nerwowo kolejne strony świerszczyka, a tułów turlał się po dużym pokoju. Tylko oczy, przyklejone do szyby balkonowej, wypatrywały, jak zwykle o tej porze, świateł w jednym z mieszkań sąsiedniego bloku. O tym, co robiły i gdzie się poniewierały genitalia, kroniki milczą.”