„Padało całą noc. Świat miał zamienić się w sopel. Miał przypominać szklaną kulę, w której tkwi mały domek i bałwan, a z błękitnego nieba spadają małe płatki. I tylko hałas w ciemności nie pasował do tego obrazu.”

„I mały domek ma swego ducha opiekuńczego.”

„Metafora sięga nieba. A może odwrotnie?
Morze pełne znaczeń lub puste aż do rdzenia?
I sytuacja jak morze – kawalerka z widokiem na
morze, dryf pustych obrazów, obrazów błękitnych
jak sypialnia odwiedzana o świcie przez
księżyc, szum fal, pokratkowane pustostany nieba.”

„Cicho było na niebie, na ziemi i w sercu…
Noc nastała, ciemnością wszystko okrywając,
Jasne gwiazdy błyszczały i księżyc już wypłynął,
Niebo, las i pola srebrem oblewając.”

„W nieruchome wężowe oko mózgu
wachlarze światła
Szczeliny źrenic zwężają się
w stronę obrazu Jego Wyrafinowanej Ciemności
Kora fałduje się zapada i wzdyma
Szara tęczówka podzielona na płaty
Kiedy z obłudnie błękitnego nieba
płynnie runął wspaniały tron
atakowany niegdyś przez najpotężniejszego z aniołów”

„Oprócz błękitnego nieba nic mi dzisiaj nie potrzeba.”

„Ludzie przypominają skarbonkę. Im mniej jest napełniona, tym większy robi hałas.”

„Świat jest kulą. Czy można na kuli wybudować coś trwałego?”

„Świat się dla mnie zawalił, gdy mąż oznajmił mi, że chce zostać prezydentem. Płakałam całą noc, bo wiedziałam, że nic nie będzie tak jak dawniej.”

„Niektóre rzeczy spadają nam jak z nieba i urządzają piekło.”