„ńe będźemy już odtąd umierać więcej,
ktużby nas takih pięknyh i olbżymih gżebał.
roześmiejće śę wszyscy,
weźće śę za ręce
i prosto marszałkowską pujdźemy do ńeba.

jak może każdy z nas,
co dźiśaj tańczą,
stać sę martwym,
śmierdzącym,
po kturym śę skrupulatńe wykadza zakrystję.
nas,
z kturyh każdy sam jest żyjącą monstrancją
na serca swego białą euharystję.

pozdejmujće ih z kszyżuw!
ńeh źemią kroczą
ći,
co hćeli pszez wieki umierać za nas.
żyće cudownym sokiem trysnęło nam w oczy,
jak pod nożem dojżały ananas!”

„Serce każdego człowieka napełnia rozpacz, gdy widzi, że ci, którzy służyli tak walecznie, umierają tak nędznie.”

„Umieram, umarłem lub byłem martwy.”

„Wykręcać się od istnienia to nie umierać, ale już być martwym.”

„Każdy dotyk rani tak bardzo, że umierasz godzinami.”

„Dobrowolnie umieramy z miłości każdego dnia – pospolita ta śmierć.”

„Jeżeli chce się żyć każdą nadarzającą się chwilą, trzeba umierać dla każdej innej chwili.”

„Kiedy umierasz, tracisz wszystko. Żyjąc, masz nadzieję, że kiedyś spotka cię coś dobrego.”

„Nie chciałam wiedzieć.
Żyłam w wymyślonym świecie.
Umieram z miłości.
Umieram z braku miłości.
Dogorywam.
Dzień po dniu, noc po nocy.
Każdy ranek jest zaskoczeniem.
Jeszcze nie?
Jeszcze jeden dzień?
Dzień, po którym znowu będę umierać, i noc, w której czai się śmierć?”

„Zaczynasz umierać w momencie, kiedy się rodzisz. I nie ma na to rady. Odtąd już całe życie to przekładanie talii ze śmiercią. Dlatego nie przejmuj się.”