„Co… się… stało? – spytała z niepokojem Tereska, łapiąc oddech.
– Jak to? Kazałaś… uciekać… – odparła równie niespokojnie (…) Okrętka.
– Ale przecież nie tak nagle!
– Tylko jak? Stopniowo?”

„„Czarny efebie, przyjdź na nocleg do mnie!”
„Mnie nie stać, biała lady” – odparł murzyn skromnie.”

„Szukałeś mnie? – spytała go pewnego dnia, a on odparł: Przez całe życie.”

„Co to takiego optymizm? spytał Kakambo. – Ach, odparł Kandyd, to obłęd dowodzenia, że wszystko jest dobrze, kiedy nam się dzieje źle.”

„Jakie masz plany wobec siebie, Ed? – spytałem.
– Bo ja wiem – odparł – Idę przed siebie. Załapuję się na życie.”

„(…) spytałem Franny, czy jej czegoś nie przynieść.
– Nie, dziękuje – odparła szeptem. – Przynieś mi tylko wczoraj i prawie całe dziś. Chcę je mieć z powrotem.”

„Wstrzymywanie oddechu jest ukryte w naszych genach i trzeba to na nowo odkryć, bo przecież przez 9 m-cy żyjemy bez oddechu w łonie matki.”

„Przed oczyma stanął mu ogromny szpital dla maszyn. Dwóch robotów – lekarzy pchało długim, białym korytarzem leżącą na łóżku kosiarkę. Naczelny robot – lekarz spytał:
– Cóż to dolega temu chłopcu?
– Zupełnie zbzikował – odparł asystent. – Myśli, że jest śmigłowcem.
– Aha! – powiedział naczelny uczenie. – Deluzja psychomotoryczna. Szkoda. Taki sympatyczny facet.(…)
Kosiarka poruszyła się niespokojnie.
– A teraz jestem trzepaczką do jajek! – zachichotała.”

„Dziewczyna (…) zdążyła już zjeść większość przyniesionych przez niego owoców (…)
– Byłam głodna – wyjaśniła.
– Ja też byłem głodny – odparł.
Spojrzała na małe płonące w sali ogniska, potem znów na Richarda.
– Lubisz koty? – spytała.
– Tak – odrzekł Richard. – Dosyć lubię.
Na twarzy Anestezji odbiła się ulga.
– Udko? – spytała.”

„Wołanie kotów – odparł, jakby zdradzał jej wielką tajemnicę – to zwykle niezbyt produktywna czynność. Równie dobrze można by przyzywać trąbę powietrzną.”