„Czy też nie lubicie jak ludzie spóźniają się do pracy? I zawsze mają najgorsze usprawiedliwienie: „Przepraszam, korki…”. Korki, hmmm… A jak myślisz, jak ja tu przybyłam? Helikopterem?”

„(…) ma kłopoty z korkiem… Nie, nie, nie, dał sobie radę z korkiem! Ale to wino chyba sam wypije, bo się dzielić za bardzo nie lubi z kolegami…”

„Człowiek po to wymyślił samochód, aby wygodnie siedzieć, stojąc w korkach.”

„Niektóre aspekty życia w Los Angeles są dobre. Ale nie znoszę korków.”

„Jestem jak korek wrzucony do wody i niesiony przez prąd. Malując, oddaję się temu bez reszty.”

„Są ludzie, którzy przez całe życie spoglądają na zegarek, a mimo to zawsze się spóźniają.”

„(…) jestem osobą, która niby kiedyś zrobiła prawo jazdy, ale jak było mi kiedyś potrzebne zdjęcie, to je odlepiłam z tego prawa jazdy i przykleiłam do czegoś innego. Więc nie interesuje mnie jeżdżenie samochodem. Jestem osobą, która nie ma kieszonkowego telefonu, bo nie mam. Świetnie sobie radzę bez niego, a każdy robi wielkie oczy; „jak to, pani Zofio, pani nie ma numeru komórkowego?” Po prostu nie mam. Kiedyś chciałam prasować i nie było prądu. Zadzwoniłam do męża i powiedział mi, że korki wysiadły: „Musisz przycisnšć taki czarny korek”. Ja mam taki garnek do gotowania mleka z czarnymi korkami i tam przycisnęłam, to jedyne miejsce, gdzie były czarne korki, w tym niemieckim garnku, kupionym wtedy spod lady. Nie umiem uruchomić pralki. Jestem idiotką. Techniczną. Nie, że całkiem – tylko techniczną. Nie mam o tym pojęcia.”

„Poziom bezpieczeństwa w Kabulu jest świetny, na ulicach pełno ludzi, sklepy działają, otwierają się dobre restauracje, są tylko straszne korki. Mógłbym wieść tu bardzo przyjemne życie, ale nie mam na to czasu.”

„Stojąc w korku zaprzyjaźniam się
z dużą szarą ciężarówką. Zbudowali autostradę.
Droga walczy z nami, jak dziecko z kulką mięsa.
Czas się pożegnać, popijam kefir z chmur.”

„Fakty zawsze się spóźniają. Plotki są szybsze.”